(γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου)
O
Παραολυμπιονίκης μας, Γρηγόρης Πολυχρονίδης, είναι ένας σπάνιος άνθρωπος και ένας εξαιρετικός αθλητής του Boccia. Ενός αθλήματος που απαιτεί αυτοσυγκέντρωση, συντονισμό, δυνατότητα ελέγχου των μυών, ακρίβεια,
ομαδικότητα, συνεργασία και στρατηγική.
Ένας άνθρωπος με δύναμη θέλησης, πίστη, αποφασιστικότητα και επιμονή και ο οποίος σε αφοπλίζει με την αγάπη, τον σεβασμό και την ειλικρίνειά του. Εκτός από την περηφάνια που σου προκαλεί, μιλώντας μαζί του, υποκλίνεσαι σε ό,τι πρεσβεύει.
Έχοντας στην κατοχή του ρεκόρ μεταλλίων στο άθλημα τού Boccia ‒δεκαεννιά χρυσά μετάλλια στην κατηγορία BC3 ατομικό, οχτώ χρυσά και ένα αργυρό στην κατηγορία BC3 ζεύγη και χάλκινο φέτος στην Παραολυμπιάδα στην Γαλλία‒ μπορεί και μας κοιτά απλά στα μάτια, μεταδίδοντας τη φλόγα ενός Ολυμπιονίκη.
Δοκίμασε το άθλημα για πρώτη φορά το 2001, από την επόμενη χρονιά άρχισε κιόλας να αγωνίζεται. Το Boccia έγινε η πρώτη του προτεραιότητα, σταμάτησε εκείνη την περίοδο το μεταπτυχιακό του και αρνήθηκε σημαντικές επαγγελματικές ευκαιρίες. Ξεκίνησε από τις χαμηλότερες θέσεις στο άθλημα με έναν και μόνο στόχο, να καταφέρει να συμμετάσχει στους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004 και τα κατάφερε.
Έκτοτε, ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος αλλά με αισιοδοξία και όπλο του, όπως αποδείχτηκε, τους στόχους που κατάφερνε να τους κάνει ρεαλιστικούς, δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για την πρωτιά.
Ανέβηκε όλη την διαδρομή για να γίνει Πρωταθλητής Παραολυμπιονικών αγώνων το 2012, σημαιοφόρος της Ελλάδας στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών του Ρίο το 2016, να έχει ρεκόρ μεταλλίων, να βρίσκεται στο νούμερο ένα της Παγκόσμιας κατάταξης, χωρίς αυτό να τον αποτρέπει να κυνηγά ατομικό χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιους και παραολυμπιακούς αγώνες. Από το 2023 διορίστηκε μέλος της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, έχοντας αναλάβει να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ των φύλων, των αθλημάτων και των ομάδων αναπηρίας και είναι Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Παραολυμπιονικών.
Στήριγμα του στην ζωή και αθλητική βοηθός του στο παρκέ του Boccia, μ΄ έναν από τους πιο αποτελεσματικούς κώδικες επικοινωνίας που έχουμε ανακαλύψει να υπάρχει μεταξύ αθλητών, είναι η Κατερίνα Πατρώνη, και το σημαντικότερο μετάλλιο στην ζωή τους, η κόρη τους η Βαλεντίνα!
Με πίστη στο Ολυμπιακό ιδεώδες, πίστη στην αξία του ανθρώπου, στην αλληλεγγύη, τον σεβασμό στον αντίπαλο, αλλά και με εντιμότητα, σεμνότητα, ευγένεια, αγνότητα προθέσεων και φιλοπατρία, μας μεταδίδει ότι οι αξίες του Ολυμπισμού είναι τρόπος ζωής.
Κρατώ μέσα μου, την προσοχή που δίνει στον συνομιλητή του, τον σεβασμό του, το εγκάρδιο γέλιο του και το ευχαριστώ του. Νιώθω περήφανη και υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στον άνθρωπο και τον αθλητή.
-Πως
νιώθει ένα παιδί σε ηλικία 8 χρονών, όταν αφήνει τη χώρα του και έρχεται στην Ελλάδα;
Στην περίπτωση
μου, ένιωσα απόλυτα φυσιολογικά, καθώς το ένιωθα σαν επιστροφή στην πατρίδα. Από
τη γέννησή μου άκουγα για την Ελλάδα και την ελληνική μυθολογία και ότι κάποια
στιγμή θα πάμε πίσω στην πατρίδα.
Yπήρξατε άριστος μαθητής και φοιτητής στο τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής, του Πανεπιστημίου Αθηνών, τι σκεφτόσασταν εκείνη την περίοδο το μέλλον σας; Φανταζόσασταν τότε, ότι θα ανεβαίνατε στο βάθρο ως χρυσός Παραολυμπιονίκης και θα εργαζόσασταν σ΄ ένα από τα Τρία Ανώτατα Δημοσιονομικά Δικαστήρια, το Ελεγκτικό Συνέδριο;
Φανταζόμουν τον εαυτό μου ότι θα δουλεύω σκληρά για να μπορώ να είμαι πετυχημένος. Δεν ήξερα που θα δουλεύω και με τι θα ασχολούμαι, αλλά αυτό που ήθελα ήταν να έχω την ευκαιρία να αποδείξω, ότι με σκληρή δουλειά και με συγκεκριμένες ικανότητες μπορείς πάντα να πετύχεις.
-Με το Boccia πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε και τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στο συγκεκριμένο άθλημα;
Με το που έμαθα για το Μπότσια, αποφάσισα απευθείας ότι θα ασχοληθώ με το άθλημα αυτό, το οποίο είναι και το μοναδικό άθλημα που μπορώ να κάνω λόγω της σωματικής μου κατάστασης. Με γοήτευσε το ότι υπήρχε η πιθανότητα να συμμετέχω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.
-Γνωρίζω ότι ήταν όνειρο ζωής η διάκριση στο άθλημα σας. Το 2003 είχατε βγει 37ος στην κατάταξη και έπρεπε να δώσετε τρομερούς αγώνες για να λάβετε μέρος στην Παραολυμπιάδα της Αθήνας και να κατακτήσετε την 6η θέση. Τι έδειχνε σε εσάς αυτή η σπουδαία νίκη;
Η μεγάλη αυτή επιτυχία μού έδειξε ότι μπορώ να κατακτήσω την κορυφή στο άθλημα αυτό. Από τότε, έδωσα όλη μου την συγκέντρωση στο να καταφέρω να διακριθώ στο Μπότσια.
-Πώς διαχειριστήκατε την συγκίνησή σας, δεδομένο ότι η οικογένεια σας ήταν εκεί;
Ήταν μία απίστευτη και μοναδική εμπειρία στη ζωή μου, καθώς μόνο μία φορά μπορεί να τύχει να αγωνιστείς σε Ολυμπιακούς ή Παραολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη την οποία ζεις και όπου είναι όλη σου η οικογένεια, οι φίλοι και οι συγγενείς.
-Καταλαβαίνω ότι με τη βοηθητική ράμπα, όλη η κίνηση, η τοποθέτηση, ο στόχος, γίνονται από τον συνοδό αθλητή. Είναι ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ότι η συνοδός σας, η Κατερίνα Πατρώνη είναι και σύζυγος σας; Είναι η επικοινωνία πιο εύκολη;
Ασφαλώς! Είναι το ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα, καθώς για τόσα χρόνια είμαστε όλο το εικοσιτετράωρο μαζί και η Κατερίνα πλέον μπορεί να με καταλάβει σε αυτά που θέλω να πω, χωρίς να χρειάζεται καν να μιλήσω. Αυτό, επίσης, με βοηθάει να έχω την προσοχή μου κατά τη διάρκεια του αγώνα στην τακτική και όχι τόσο στην επικοινωνία με την Κατερίνα, καθώς γίνεται αυτόματα.
-Βλέποντάς σας κάποιος και απολαμβάνοντας αυτή την αθλητική σας σχέση, με τη συνοδό-σύζυγό σας, κατανοεί ότι υπάρχει απόλυτη αγάπη, σεβασμός και ισορροπία μεταξύ σας. Πείτε μας δυο λόγια γι’ αυτό.
Με την Κατερίνα δεν είμαστε μόνο μία ολότητα στον αγωνιστικό
χώρο. Είμαστε μία ολότητα σε όλη μας τη ζωή. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον.
Πλέον δεν μπορούμε να υπάρχουμε, χωρίς να συνυπάρχουμε.
-Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή της ζωής
σας;
Η γνωριμία μου με την Κατερίνα και η γέννηση της κόρης μας, της Βαλεντίνας.
-Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2018 ήταν μια αντιπροσωπευτική στιγμή για να κατανοήσουμε το πείσμα, την επιμονή και στοιχεία του χαρακτήρα σας;
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2018, κατά τη διάρκεια του τελικού, βρέθηκα πολύ πίσω στο σκορ από τον αντίπαλο που είχα χάσει στον τελικό, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο. Εκείνη τη στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι δεν επιτρέπεται να χάσω αυτόν τον αγώνα και έδωσα όλες μου τις δυνάμεις, σε μία τακτική με μεγάλο ρίσκο, και κατάφερα να επικρατήσω. Ήταν μία από τις κορυφαίες αθλητικές μου στιγμές.
-Χάνατε, ρισκάρατε και κερδίσατε το παιχνίδι στο τελευταίο σετ. Τι μαθήματα, δίνει αυτό το πάθος σας, στα νέα παιδιά;
Θεωρώ ότι το μάθημα σε αυτή την περίπτωση είναι, ότι δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε. Πάντα υπάρχει η ελπίδα να τα καταφέρουμε εάν το θέλουμε πολύ και το προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
-Το μεγάλο πάθος σας για την νίκη, ήταν ο λόγος και η μεγαλύτερη πρόκληση της τετραετίας, για να κατακτήσετε το χάλκινο μετάλλιο στην φετινή Παραολυμπιάδα στο Παρίσι;
Τόσο η Κατερίνα, όσο και εγώ είχαμε τεράστια θέληση να κερδίσουμε ένα μετάλλιο στο Παρίσι. Δουλέψαμε για άλλα τέσσερα χρόνια πολύ σκληρά και τα δώσαμε όλα στους Αγώνες, για να κερδίσουμε μετάλλιο σε 5η συνεχόμενη Παραολυμπιάδα! Ήταν ένα όνειρο που βγήκε αληθινό!
-Υπήρξαν φορές που στην αθλητική σας καριέρα «λυγίσατε»;
Ως τώρα, δόξα τω Θεώ, δεν έχω λυγίσει ποτέ. Το αντίθετο, όλα τα εμπόδια με κάνουν πιο δυνατό.
-Κρατάω με τεράστια χαρά μια από τις τελευταίες δηλώσεις σας: «Ανακαλύψτε παραπάνω δύναμη στον εαυτό σας, σε πράγματα που θεωρούσατε ότι δεν υπάρχουν. Βελτιωθείτε, γίνετε καλύτεροι άνθρωποι». Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι πρακτικά;
Αυτό που ακολουθώ εγώ κάθε φορά, είναι το να σκέφτομαι τι θα ήθελα ή τι δεν θα ήθελα να μου κάνουν εμένα. Αυτό πιστεύω ότι με οδηγεί στο να γίνομαι καλύτερος.
-Πάσχετε εκ γενετής από νωτιαία μυϊκή ατροφία, μια εκφυλιστική νόσο, και έχετε μηδενική κίνηση. Τι θέλετε να κατανοήσει ο κόσμος στη διαφορετικότητα, είναι στην ισότητα το πρόβλημα; Λείπει ο σεβασμός από τους συμπολίτες μας; Θέλετε να μου πείτε κάποια παραδείγματα;
Ο σεβασμός είναι η λέξη κλειδί. Αν ο καθένας σεβόταν τις ιδιαιτερότητες των συνανθρώπων του, όπως θα ήθελε να σέβονται και αυτόν, ο κόσμος μας θα ήταν ισότιμος και πλήρως συμπεριληπτικός. Ένα απλό παράδειγμα είναι, ένας ιδιοκτήτης ενός καταστήματος που δεν έχει πρόσβαση, σκεφτεί πως θα ήταν αν του απαγόρευαν την είσοδο σε όλα τα καταστήματα. Εάν σκεφτόταν με σεβασμό, θα έκανε το κατάστημά του προσβάσιμο, όπως θα ήθελε να τον σέβονται και οι άλλοι και να μπορεί να πηγαίνει σε όλα τα καταστήματα.
-Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για την έννοια της συμπερίληψης. Σε μια χώρα που απλά δεν υπάρχει ισότιμη συμμετοχή ατόμων κάθε κοινωνικής ομάδας, σε κάθε δημόσια και κοινωνική δραστηριότητα, πώς μιλάμε για κοινωνία ίσων πολιτών;
Ασφαλώς, δεν υπάρχει κοινωνία ίσων πολιτών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, τη βελτίωση των συνθηκών της συμπερίληψης τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό πρέπει να μας ενθαρρύνει για περεταίρω διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης.
-Ανήκετε στους αθλητές που πιστεύουν, ότι θα έχετε καταφέρει τη διεκδίκηση της ζωής που ονειρεύεστε, όταν η 3η Δεκεμβρίου ‒που έχει θεσπιστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, δεν θα χρειάζεται πλέον να «γιορτάζεται»;
Πρώτα απ’ όλα, η μέρα αυτή δεν είναι γιορτή. Είναι μία ημέρα που δηλώνει την ανάγκη της αλλαγής της κοινωνίας για έναν κόσμο πλήρως ισότιμο και συμπεριληπτικό για τα άτομα με αναπηρία. Θεωρώ, ότι το Παραολυμπιακό κίνημα είναι το πιο ισχυρό εργαλείο για μια ισότιμη κοινωνία και πιστεύω πως το παράδειγμα όλων των αθλητών, που δείχνει τη νίκη επί των εμποδίων της αναπηρίας, αποτελεί μοχλό στο να φτάσουμε μία ημέρα στο σημείο, η 3η Δεκεμβρίου να μην συμβολίζει τίποτα, καθώς δεν θα χρειάζεται, αφού όλα αυτά που σήμερα αποτελούν ανάγκη θα είναι πλέον δεδομένα.
-Είναι σημαντικό για εσάς να κατανοήσει ο κόσμος γύρω μας ότι οι κόποι σας στον αθλητισμό, δεν είναι θυσίες; Ότι οι πολύωρες προπονήσεις σας, είναι το μέσο για να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας;
Σε οποιοδήποτε τομέα και αν δραστηριοποιείσαι, εάν θέλεις να πετύχεις και να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, πρέπει να δουλέψεις σκληρά. Δεν αποτελώ εξαίρεση, αλλά τον κανόνα.
-Ο Δήμος Τρικκαίων κατασκευάζει γήπεδο για το άθλημα Boccia στο κτίριο του ειδικού σχολείου Τρικάλων. Γιατί είναι σημαντικό να εγκρίνονται χρήματα από τις σχολικές επιτροπές ή άλλους φορείς, ώστε η πολιτεία να στέκεται αρωγός στην ουσιαστική εκπαιδευτική δραστηριότητα για συμπολίτες ΑμεΑ, που φοιτούν στα σχολεία;
Εγώ προσωπικά θα ήθελα να εγκρίνονται χρήματα για να κατασκευαστούν γήπεδα σε σχολεία γενικής εκπαίδευσης, όπου τα παιδιά χωρίς αναπηρία θα πηγαίνουν μαζί με τα παιδιά με αναπηρία και θα παίζουν μαζί και το άθλημα του Μπότσια. Αυτό σημαίνει συμπερίληψη. Τα παιδιά να είναι μαζί και να μην τα διαχωρίζουμε με τα ειδικά σχολεία.
-Ποια είναι η αίσθηση τού να είστε χρυσός Παραολυμπιονίκης σε ένα από τα τρία αθλήματα των Παραολυμπιακών αγώνων, τα οποία δεν έχουν αντίστοιχο Ολυμπιακό Άθλημα;
Η αίσθηση της απόλυτης υπερηφάνειας αφορά καθαρά στο να έχεις κερδίσει την πρώτη θέση στον κόσμο, σε αυτό που ασχολείσαι. Το πρόγραμμα των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων αλλάζει συνεχώς και κάθε φορά προστίθενται ή αφαιρούνται αθλήματα. Το σημαντικό είναι όταν έρθει η ώρα να αγωνιστείς, σε οποιοδήποτε άθλημα και αν είναι αυτό, να καταφέρεις να κερδίσεις και να δοξάσεις την χώρα σου.
-Στόχος των παικτών στο Boccia, είναι να προωθήσουν τις κόκκινες ή μπλε δερμάτινες μπάλες τους, όσο το δυνατόν πιο κοντά σε μια άσπρη μπάλα-στόχο, που ονομάζεται “Jack”. Αν κάνατε μια ανασκόπηση αυτών των χρόνων, πόσο σας έχει παιδέψει η λευκή μπάλα “Jack”;
Αυτό είναι ένα κυνηγητό δίχως τέλος! Όσο κι αν την κυνηγάς, πρέπει να την πιάνεις ξανά και ξανά!
-Ποιο θα ευχόσασταν να είναι το αθλητικό σας μέλλον και τι θα θέλατε να χαρείτε περισσότερο με την οικογένειά σας;
Η ευχή μου είναι να έχω την δυνατότητα να προπονούμαι κατάλληλα ούτως ώστε να είμαι πάντα στην κορυφή και να σηκώνω την ελληνική σημαία ψηλά σε κάθε διοργάνωση! Θέλω να είμαστε καλά, με υγεία και να απολαμβάνουμε τις καθημερινές οικογενειακές μας στιγμές.
 |
| Το συμβούλιο των αθλητών της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής |
