Η Εσωτερική Φωνή της Αποτυχίας: Μια Ειλικρινής Εξομολόγηση
(γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος)
Είμαι 26 ετών. Είμαι παρθένα. Δεν διαθέτω πανεπιστημιακή μόρφωση. Ζω ακόμα
με τη μαμά και τον μπαμπά μου. Δεν οδηγώ γιατί φοβάμαι. Δεν μπορώ να ισχυριστώ
ότι έχω πετύχει κάτι αξιόλογο στη ζωή μου, εκτός, ίσως, από την αποφοίτησή μου
από το λύκειο. Δεν έχω κάνει ουσιαστικά κάτι πέρα από αυτό από τότε.
Είμαι μια αποτυχημένη. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έχω φίλους, αλλά είναι παράλληλα και
συνάδελφοι από τη δουλειά, οπότε δεν ξέρω αν θεωρούνται ακριβώς φίλοι μου. Δεν
έχω βγει ποτέ ραντεβού. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είμαι απλά άχρηστη.
Είμαι πολύ τεμπέλα. Θα έπρεπε να καθαρίσω το δωμάτιό μου αλλά δεν το κάνω.
Ξοδεύω πάρα πολύ χρόνο στο Ίντερνετ, αλλά μόνο στο Discord και στο YouTube. Στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν συμμετέχω γιατί ουσιαστικά δεν έχω τίποτα να
επιδείξω. Είμαι τόσο άχρηστη. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι περισσότεροι τα
χρησιμοποιούν για να επιδεικνύουν αυτά που καταφέρνουν στη ζωή τους. Εγώ απλώς
παρακολουθώ βίντεο στο YouTube και έχω και το δικό μου μέτριο κανάλι. Συνήθως
έχω μερικές εκατοντάδες προβολές. Δεν κάνω ιδιαίτερη προσπάθεια για τα βίντεο
που ανεβάζω. Δεν με νοιάζει και πολύ — προτιμώ να έχω μικρό κοινό. Στην
πραγματικότητα το κανάλι μου είναι βλακώδες και ντροπιαστικό. Δεν θέλω ο κόσμος
που με ξέρει στην πραγματική ζωή να ξέρει ότι έχω κανάλι, δεν θέλω να βλέπουν
τα βίντεό μου, δεν θέλω να λέω ότι κάθομαι στην κρεβατοκάμαρά μου και τραβάω
βίντεο με εμένα να λέω για τα προβλήματά μου.
Θέλω απλά να είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Ζηλεύω τους άλλους ανθρώπους
— πράγμα που κάνω αδιαλείπτως. Είμαι απλώς μια πολύ μεγάλη, μια τεράστια αποτυχία. Δεν ξέρω
πραγματικά τι θέλω για το μέλλον μου. Ξέρω ότι θα ήθελα να ταξιδέψω όλον τον
κόσμο. Αλλά δεν ξέρω πώς αυτό μπορεί να γίνει ρεαλιστικά, μιας και αισθάνομαι
υπερβολικό άγχος — ένα άγχος που με παραλύει. Δεν μπορώ ούτε να βγω έξω ούτε να
πάω σε ένα εστιατόριο χωρίς να φρικάρω και να αρχίζω να κλαίω όταν επιστρέψω. Αυτό
συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά. Προσπαθώ να το κρύψω αυτό από τους ανθρώπους. Να
δείχνω ότι είμαι φυσιολογική, αλλά δεν είμαι. Έχω αυτά τα προβλήματα. Το άγχος
διαφεντεύει τη ζωή μου.
Επίσης, θα ευχόμουν να ήμουν έξυπνη. Είμαι πολύ ηλίθιο άτομο. Μερικές φορές
όταν μου μιλάει ο κόσμος πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι μου λένε. Ξέρω ότι αυτό
ακούγεται τρελό. Δεν ξέρω αν φταίει ο τρόπος που λένε τα πράγματα ή αν εγώ τα
ερμηνεύω διαφορετικά απ' ό,τι τα εννοούν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω
ηλίθια συνέχεια. Έχω πολύ κακή μνήμη. Λέω συνέχεια ηλίθια πράγματα. Ή μάλλον
όχι, δεν λέω συνέχεια, αλλά κάνω συχνά πολλά λάθη. Μερικές φορές δυσκολεύομαι
να κάνω συζητήσεις με τους ανθρώπους γιατί νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να
συνεισφέρω. Δεν έχω τίποτα να πω. Δεν νιώθω έξυπνη.
Είμαι επίσης μια μεγάλη αποτυχία γιατί είμαι μια βδέλλα. Ζω ακόμα με τους
γονείς μου. Πληρώνουν τους λογαριασμούς μου. Πληρώνω βέβαια το ενοίκιο, αλλά
δεν είναι τόσο ακριβό. Νομίζω ότι απλώς καταλαμβάνω τον χώρο σε αυτό το σπίτι.
Εντάξει, αυτό που είπα ήταν κάπως υπερβολικά δραματικό. Ξέρω ότι οι γονείς μου
με αγαπάνε. Απλά νιώθω τόσο αποτυχημένη.
Νιώθω αποτυχημένη επειδή έχω μυστικά. Έχω μεγάλα μυστικά που δεν θα πω ποτέ
σε κανέναν όσο ζω. Δεν μπορώ να πω σε κανέναν τα μυστικά μου γιατί οι άνθρωποι
μπορεί να αρχίσουν να με φοβούνται ή να με μισήσουν ή να με βλέπουν ως ένα
τελείως διαφορετικό άτομο. Μερικές φορές ρωτάω ανθρώπους αν έχουν μυστικά και,
προς μεγάλη μου έκπληξη, μου απαντούν «όχι». Ελπίζω να ψεύδονται, γιατί μετά
νιώθω ότι μόνο εγώ έχω μυστικά. Θα ήθελα να ήξεραν οι άνθρωποι ποια είμαι, αλλά
μόνο σε έναν κόσμο που θα ένιωθα άνετα με αυτό. Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι
θα με δέχονταν για αυτό ακριβώς που είμαι. Ο κόσμος όμως δεν είναι έτσι.
Είμαι μια αποτυχία γιατί δεν ξέρω να μαγειρεύω. Αυτό συνιστά μεγάλη
αποτυχία. Μια γυναίκα 26 ετών να μην ξέρει να μαγειρεύει. Εντάξει, μπορώ να
μάθω να μαγειρεύω, αλλά είναι πολύπλοκο και δεν θέλω να μπω σε αυτή τη
διαδικασία. Πολλές από τις καταστάσεις που βιώνω είναι πολύπλοκες. Περνάω πολύ
δύσκολα με το άγχος που έχω και την ανησυχία. Οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν
αυτό. Αναρωτιούνται: πώς μπορώ να έχω άγχος όταν δεν έχω κανέναν για να τρέφω;
Όταν δεν έχω σύζυγο και παιδιά; Όταν για μένα φροντίζει η μαμά και ο μπαμπάς. «Έχεις
λεφτά στην άκρη, έχεις δουλειά μερικής απασχόλησης, είσαι μια σερβιτόρα. Τι
μπορεί να σε αγχώνει;» Δεν ξέρω τι να πω. Απλώς υπάρχουν πράγματα που με
αγχώνουν. Αλλά καταλαβαίνω. Δεν χρειάζεται αυτό να το κατανοήσει κανείς άλλος
πέρα από εμένα. Δεν είναι υποχρέωση κανενός να καταλάβει, εκτός κι αν ήταν στη
δική μου κατάσταση. Το καταλαβαίνω. Η ζωή μου μοιάζει πάρα πολύ εύκολη και
απλή.
Νιώθω αποτυχημένη γιατί πάντα χρειάζομαι την προσοχή των άλλων ανθρώπων και,
μερικές φορές, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τη νύχτα αν κατά τη διάρκεια της μέρας
δεν έχω τραβήξει την προσοχή. Γι' αυτό και το Ίντερνετ είναι ο καλύτερός μου
φίλος. Εκεί πέρα μπορώ να τραβώ πολλή προσοχή, αρκεί να προσπαθώ και να ικετεύω
για αυτήν.
Μερικές φορές νιώθω αποτυχημένη γιατί δεν είμαι όμορφη. Δεν είμαι απαίσια,
αλλά δεν είμαι όμορφη. Μερικές φορές νιώθω αποτυχημένη γιατί οι άνθρωποι με
λένε «χαριτωμένη», «γλυκιά». «Ω, είσαι χαριτωμένη, ναι, είσαι γλυκιά». Δεν μου
κάνει αυτό. Θέλω να με λένε καυτή, όμορφη, σέξι. Δεν νομίζω να με έχει πει ποτέ
κανείς όμορφη, εκτός κι αν το έχω ξεχάσει. Έχω κουραστεί να είμαι η «χαριτωμένη».
Θέλω να είμαι η καυτή. Θέλω να είμαι η όμορφη, όχι απλώς χαριτωμένη. Και είναι
τόσο μεγάλη αποτυχία που ποτέ δεν θα είμαι αυτά τα πράγματα. Ποτέ δεν ντύνομαι
πολύ καλά, επίσημα. Δεν θέλω να ισιώσω τα δόντια μου. Δεν χρησιμοποιώ προϊόντα
φροντίδας του δέρματος. Το μόνο που κάνω είναι να χτενίζω τα μαλλιά μου. Δεν
χρησιμοποιώ καν κοντίσιονερ για τα μαλλιά, χρησιμοποιώ μόνο το σαμπουάν. Απλά
χτενίζομαι και αυτό ήταν. Δεν κάνω τίποτε άλλο. Κάνω τόσο πολύ μόνο τα βασικά,
που καταντάει αηδία. Ξέρω ότι μπορώ να τα αλλάξω αυτά, αλλά απλώς δεν τα αλλάζω
και γι' αυτό είμαι μια μεγάλη αποτυχία. Μόνο ένας αποτυχημένος άνθρωπος μπορεί
να παραπονιέται για πράγματα που μπορεί άνετα να αλλάξει και δεν το κάνει.
Νιώθω αποτυχημένη γιατί πολλές φορές, όταν οι άλλοι άνθρωποι μου λένε τα
προβλήματά τους, εγώ απλά δεν τους ακούω. Ή όταν τους ακούω, δεν με ενδιαφέρει
πραγματικά. Θα ευχόμουν να με ενδιέφερε. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Πρέπει να
προσποιούμαι ότι με ενδιαφέρει. Δεν θέλω να είμαι εγωίστρια, αλλά νομίζω ότι
είμαι και αυτό είναι κάτι που πραγματικά πρέπει να αλλάξω στον εαυτό μου.
Νιώθω αποτυχημένη γιατί πάντα προσποιούμαι. Προσπαθώ οι άλλοι άνθρωποι να με
συμπαθήσουν. Νιώθω πολύ ψεύτικος άνθρωπος. Νιώθω αποτυχημένη γιατί ποτέ δεν έχω
βγει ραντεβού. Είχα με λίγους άντρες κάτι σαν σχέση, αλλά μόνο διαδικτυακά. Ποτέ στην
αληθινή ζωή. Νιώθω αποτυχημένη γιατί δεν ξέρω καν αν θέλω να προσπαθήσω να βγω
ραντεβού. Αν θέλω να είμαι με κάποιον. Νιώθω απαθής. Νιώθω μουδιασμένη. Δεν
ξέρω πώς να περιγράψω αυτό το συναίσθημα. Έχετε νιώσει εσείς ποτέ έτσι
μουδιασμένοι; Σαν να μην σας ενδιαφέρει πια για ορισμένα πράγματα. Να μην έχετε
συναισθήματα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, είναι περίεργο. Παλιά δεν ήμουν έτσι.
Ήμουν γεμάτη πάθος και αγάπη, αλλά τώρα πια έχει χαθεί. Δεν ξέρω καν αν είμαι
ετεροφυλόφιλη πλέον. Νιώθω ότι μπορεί να μην με ενδιαφέρει καμία
σεξουαλικότητα. Νιώθω αποτυχημένη γιατί δεν μπορώ να με καταλάβω.
Νιώθω αποτυχημένη γιατί δεν τα πάω πολύ καλά με τις διακοπές. Με ενοχλεί ο
θόρυβος, οι συζητήσεις. Πραγματικά με ενοχλεί και δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να
είμαι σαν τους άλλους, να διασκεδάζω, να περνάω καλά. Νιώθω ότι θέλω να
κρύβομαι, να βρίσκομαι στην άνεση της κρεβατοκάμαράς μου. Η κρεβατοκάμαρά μου
είναι το αγαπημένο μου μέρος σε όλο τον πλανήτη και γι' αυτό είμαι αποτυχημένη.
Θέλω όμως να ταξιδέψω. Έχω στον τοίχο μια εικόνα από το Κέιπ Τάουν στη Νότια
Αφρική, επειδή θα ήθελα να πάω εκεί. Αλλά πώς μπορώ να πάω όταν εγώ θέλω να
βρίσκομαι στην κρεβατοκάμαρά μου; Γιατί εδώ μπορώ να κρυφτώ. Εδώ έχω την
ιδιωτικότητά μου και μου αρέσει αυτό. Αγαπάω την ιδιωτικότητά μου.
Με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι την οδήγηση. Οι γονείς μου με πάνε όπου
χρειάζομαι επειδή δεν ξέρω πώς να το κάνω. Οι άνθρωποι με κρίνουν αυστηρά για
αυτό. Το κάνουν πολύ σαφές ότι είμαι αποτυχημένη και τους λέω ναι, έχετε δίκιο.
Ξέρω ότι θα έπρεπε να οδηγώ, ότι θα έπρεπε να είμαι ανεξάρτητη. Αλλά δεν είμαι
και απλά έτσι είναι τα πράγματα.
Θέλω μια καθημερινή ζωή που θα είναι γεμάτη δραστηριότητες, γεμάτη χαρά και
πράγματα που τώρα δεν κάνω. Θα ήθελα απλώς να είναι φυσιολογική και
φυσιολογικοί άνθρωποι να είναι γύρω μου. Δεν ξέρω αν όλα αυτά που έγραψα έχουν
κάποιο νόημα. Αν βγαίνει κάποιο νόημα. Βέβαια, έγινε φανερό αυτό που ήθελα, ότι
είμαι αποτυχημένη. Δεν νομίζω ότι μένει κάτι άλλο να πω. Είμαι πολύ κουρασμένη.
Υπάρχουν πολλά για μένα που κανένας δεν ξέρει.
Πείτε μου και εσείς αν νιώθετε έτσι ή αν δεν νιώθετε, τι σας κάνει
αποτυχημένους; Είμαι περίεργη να μάθω.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Γεια σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου