Ζέτα Φλισκανοπούλου: Παραίτηση λαού και «παθοκρατία» πολιτικών

Σκέφτομαι φωναχτά: «αρκούν πέντε λέξεις για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο;». Και όμως θα έπρεπε να αρκούν. Διαβάζω την ανάρτηση του ευαίσθητου και ρομαντικού στιχουργού Νίκου Μωραΐτη: «Τελικά παραιτήθηκε κανείς; Ναι. Εμείς».

Μια ανάρτηση που ενεργοποιεί κάθε κύτταρο του «νεκρού» σώματος μου και της «ακρωτηριασμένης» σκέψης μου, από τους πολλαπλούς θανάτους στο φιλικό και συγγενικό μου περιβάλλον. Σκέφτομαι πως υπάρχουν απώλειες, που είναι ικανές να σε ακινητοποιήσουν, να σε αφήσουν λυπημένο και άφωνο. Υπάρχουν απώλειες που μπορεί να τραυματίσουν κάθε ζωντανό ιστό σου. Υπάρχουν απώλειες που σε οδηγούν να κάνεις ένα βήμα πίσω, για να κοιτάξεις από μια απόσταση, για να αντικρίσεις ποιος είσαι και να φωτίσεις κομμάτια μιας ζωής που πέρασες και ξαναθυμήθηκες, ενώνοντας τα θραύσματα της ύπαρξής σου με την μοναξιά που σου αφήνει η απώλεια.

Τι είναι τελικά η ζωή;

Είναι αγάπη που είναι φροντίδα, είναι συμπόνια, υπομονή, είναι ευκαιρία για μια ζωή χωρίς βιασύνη αλλά με αυθεντικά αισθήματα και αλήθεια που σηματοδοτεί αυτό που είμαστε.

Παραιτηθήκαμε!

Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ στην Αγγλία με επικεφαλής τον Τζον Λιτς, υποστηρίζει ότι μπορεί κάποιος να πεθάνει, απλά αν παραιτηθεί από την θέληση για ζωή. Ένας «ψυχογενής θάνατος», που δείχνει λογικός και αναπόφευκτος και μπορεί να επέλθει σε μόλις τρεις μέρες μετά την αρχική παραίτηση από τη ζωή. Μια πράξη εγκατάλειψης της ζωής! Ας κοιτάξουμε τώρα γύρω μας…

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν να μηδενίσουν το κίνητρό μας, αυτό που είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση της ζωής; Σαν τίποτα να μην λειτουργεί, με αποτέλεσμα η απάθεια να είναι αναπόφευκτη, σαν να μην προσπαθεί κανείς να επανακτήσει τον έλεγχο. Ένας τρομακτικός φαύλος κύκλος. Κοινωνική απόσυρση, απάθεια, αβουλία, «ένα κενό μυαλό και μια συνείδηση χωρίς περιεχόμενο», ψυχική ακινησία από την βαθειά απάθεια για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Η εργασία, οι σχέσεις, η ζωή μας, ένα συναισθηματικό κενό. Κόπωση, ανία, απάθεια, απαξίωση.

Ένα πολιτικό σύστημα που κάνει το μέλλον να φαντάζει άχρωμο δίχως προορισμό. Έκαναν κάθε μικρό ή μεγάλο στόχο ζωής μας, να φαίνεται σαν να μην έχει αξία. Μείναμε μόνοι να παλεύουμε για κάθε τι, με κανέναν δίπλα μας να είναι αρωγός σ΄ αυτή μας την προσπάθεια. Έπαρση και πολιτικό θράσος, ασυδοσία και απαξίωση απέναντι σε πολίτες που δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης.

Κανένα ηθικό όριο, χαμένη αξιοπρέπεια, πλήρης αποδιοργάνωση και διάλυση των πάντων. Διάλυση όλων των δημόσιων δομών υπέρ του κρατικοδίκαιου ιδιωτικού τομέα, νομοθετήματα που, στο άκουσμά τους, κανείς δεν ξεσηκώνεται. Μια κοινωνία που λυγίζει από χρέη, πλειστηριασμούς, κατασχέσεις, έχει βουλιάξει στην απελπισία της και σιωπά, την ίδια ώρα που όλα θυσιάζονται στον βωμό τής άνευ όρου ανάπτυξης. Μια κοινωνία που έχει γονατίσει και μαζί της η εμπιστοσύνη των πολιτών της, στη δυνατότητα της πολιτικής να επιλύσει τα προβλήματά τους, με γνώμονα το δικό τους συμφέρον.

Χάθηκε κάθε ίχνος ενίσχυσης της πολιτικής και των θεσμών, κάθε προσπάθεια να ανοίξει ο δρόμος για την καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής. Χάθηκε η κοινωνική αλληλεγγύη και η συνοχή, η διεύρυνση της δικαιοσύνης και της ισότητας. Συλλογικός ναρκισσισμός και με τη ρήση του Κέννεντυ να κυριαρχεί: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, να ρωτάς τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου».

«Παθοκρατία», ναρκισσιστές δίχως ενσυναίσθηση και ηθική που ζητούν την προσοχή και την επιβεβαίωση, πιστεύοντας ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και έχουν δικαίωμα να εξουσιάζουν. Αυτή η «παντοδύναμη» πολιτική μερίδα ανθρώπων που είναι αδύνατον να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν είναι μεγαλειώδεις, αλλά, πιθανότατα, μέτριοι.

Aντιδρούν απορριπτικά σε κάθε κριτική και καταφεύγουν σε αναίσχυντα ψέματα για να διασώσουν το υποτιθέμενο μεγαλείο τους. Μας κουνάνε το δάχτυλο κάθε στιγμή, μας θεωρούν μικρούς και αφελείς. Απόκρυψη, συγκάλυψη, εξαπάτηση, εμπαιγμός, αυτή είναι η πολιτική στάση. Πολιτική αλητεία που μοιάζει με νοοτροπία και η χυδαιότητα πάντα παρούσα. Πλήρης περιφρόνηση των κανόνων της ευπρέπειας και της εντιμότητας που ισχύουν σε μια κοινωνία. Φιλότιμό κύριοι, «η αγάπη για την τιμή». Σεβασμό στους πολίτες. Τσίπα και φιλότιμο. Κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική συνοχή και σεβασμός.

Μια σκιά έγιναν όλα, που δεν μεγαλώνει πια σε έναν τοίχο, αλλά πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Μεγαλώνει και γιγαντώνεται δίπλα μας. Είναι η σκιά της πλήξης και της νωθρότητας. Είναι η σκιά που μας επέβαλαν και που απαγορεύει το χρώμα στη ζωή μας, ισοπεδώνοντας την ίδια τη ζωή, τα όνειρα και την αισθητική μας. Είναι η σκιά που αφήνει να πεθαίνει, ό,τι προάγει την ιδέα και τη σκέψη. Είναι αυτή η σκιά που «καπελώνει» την ελευθερία του νου, την ανάγκη για διερεύνηση του κόσμου.

Και κάπως έτσι… πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά, ανακαλύπτεις ότι μένουν όλο και λιγότεροι να δώσουν φως, να κοιτάξουν τον ουρανό και το απέραντο γαλάζιο. Να αφήσουν τη διάθεση και τη ζωή τους σε πλήρη εξέλιξη και δημιουργία. Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι οι επώδυνοι συμβιβασμοί που «πονάνε», είναι η κάθε είδους «συμφωνίες» που οδηγούν σε μετριότητα. Είναι αυτοί οι συμβιβασμοί ικανοτήτων και δυνατοτήτων που περιορίζουν την εξέλιξη.

Ξαφνικά, προσπαθούν να μας εμφυσήσουν ότι στάση ζωής είναι το μέτριο και ότι πρέπει να το αποδεχτούμε. Το λίγο, έγινε πολύ. Μια κοινωνία όπου θέσεις ευθύνης έχουν οι μέτριοι, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι πτυχιούχοι πανεπιστημίου πρέπει να είναι ικανοποιημένοι, που εργάζονται ως μέσοι σερβιτόροι, που αν θέλουν μια καλύτερη ζωή μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό και, εν τέλει, όποιος έχει δουλειά κάθεται στα αυγά του όποιες και αν είναι οι συνθήκες. Εκπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας.

Satisficing

Satisfy και Sufficing (ικανοποίηση και επάρκεια) όταν οι στόχοι πετυχαίνουν με λιγότερο κόστος και λιγότερο ρίσκο. Τελικά είναι μεγάλο το κόστος να μην υλοποιείς αυτά που σε εμπνέουν και άρα σε παρακινούν και σε καθιστούν δημιουργικό. Πού είναι οι προκλήσεις, πού είναι οι ιδέες, ο ενθουσιασμός; Πού είναι ο πολιτισμός της ζωής μας; Ο τρόπος ζωής μας, το σύστημα αρχών και αξιών μας; «Βάλτωσαν» κάποιοι μέσα τους, «κολλήσανε».

Όχι, δεν μάθαμε να παλεύουμε για τα λίγα και οφείλουμε αυτό να το διδάξουμε και στα παιδιά μας. Τα επιτεύγματα της ζωής στηρίζονται στην αφοσίωση, την σκληρή δουλειά και την προσπάθεια. Κανείς δεν μπορεί να μένει στα μισά της διαδρομής προς την κορυφή ενός δύσκολου βουνού, το οφείλει στον εαυτό του. «Μόνο εκείνοι που ρισκάρουν να πάνε πολύ μακριά, είναι δυνατόν να ανακαλύψουν πόσο μακριά μπορεί να πάει κανείς».

Ο μόνος οδηγός των εκλεγμένων εκπροσώπων του ελληνικού λαού πρέπει να είναι η συνείδησή τους και η ευθύνη τους απέναντι στην ιστορία και στον τόπο. Ο δικός μας οδηγός είναι να παρακινήσουμε όσους έχουν παραιτηθεί από τις μικρές καθημερινές μάχες που πρέπει να δώσουν για να μη ζουν συμβιβασμένοι.