Τα μυστικά του «Ο Αγών μου», Αδόλφος Χίτλερ

(επιμέλεια/μετάφραση: Κωνσταντίνος Σύρμος)

Απρίλιος 1945, Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει στο Βερολίνο. Οι μάχες είναι ιδιαίτερα βίαιες, όλος ο κόσμος συνειδητοποιεί ξαφνικά την απίστευτη κλίμακα αυτής της πρωτοφανούς σύγκρουσης. Περισσότεροι από 50 εκατομμύρια νεκροί. Ποτέ άλλοτε ένας πόλεμος δεν ήταν τόσο θανατηφόρος. Μέσα σ' αυτό το χάος, οι Σύμμαχοι ανακάλυψαν έκπληκτοι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το σοκ είναι τέτοιο, που οι Αμερικανοί υποχρεώνουν τους Γερμανούς να έρθουν να δουν τη φρίκη με τα μάτια τους, την καταστροφή, τα εκατομμύρια των νεκρών από τις μάχες. Κάποιοι Γερμανοί ορκίζονται ότι δεν ξέρουν τίποτα γι' αυτή την καταστροφή. Εξάλλου, στις δίκες της Νυρεμβέργης, μπροστά στη φρίκη των γεγονότων, αυτό λένε και κάποιοι Ναζί, όπως ο Χέρμαν Γκέρινγκ, Ωστόσο, κάποιος θα διακηρύξει ξεκάθαρα το αντίθετο. Ο Βρετανός, Έλγουιν Τζόουνς, αναπληρωτής εισαγγελέας. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτός ο εφιάλτης ήταν σχεδιασμένος εκ των προτέρων. Οι Ναζί ποτέ δεν έκρυψαν τις προθέσεις τους. Για όσους μπορούσαν να διαβάσουν, Υπήρχε το «Ο Αγών μου», τα λόγια από το μυαλό του Φύρερ.

 

«Ο Αγών μου», κυριολεκτικά ο αγώνας μου

Πρόκειται για τη βίβλος των Ναζί, γραμμένη από τον Αδόλφο Χίτλερ. Ένα φαρμακερό βιβλίο που θα οδηγούσε στα χειρότερα, όπως λέει ο Έλγουιν Τζόουνς. Από το «Ο Αγών μου», το μονοπάτι οδηγεί κατευθείαν στους κλιβάνους του Άουσβιτς και στους θαλάμους αερίων του Μάιντανεκ. Και εκείνη την εποχή, αυτό ακριβώς πιστεύουν μερικοί Γερμανοί. Το «Ο Αγών μου» έπαιξε ρόλο στην προετοιμασία σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε παγκόσμια κλίμακα. Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι συγκλονιστικό, γιατί αυτό ακριβώς ήταν το σχέδιο δράσης του. Δηλαδή, το Ολοκαύτωμα και ο πόλεμος γράφτηκαν στο «Ο Αγών μου»; Εξάλλου, τι ακριβώς λέει αυτό το βιβλίο; Σχεδόν έναν αιώνα μετά την πρώτη του έκδοση, Το συγκεκριμένο βιβλίο συνεχίζει να διχάζει. Αυτό το βιβλίο δεν θα έπρεπε να υπάρχει πια. Είναι η ιστορία του μίσους των λαών, Ένα τρελό μονοπάτι που οδηγεί στην απώλεια. Όλα γραμμένα από έναν μικρό άνθρωπο που πιστεύει ακράδαντα αυτά που έχει γράψει. Είναι στην ουσία, προφανώς, μια αντισημιτική πύρινη λαίλαπα, μιας βίας που πραγματικά − μερικές φορές ακόμα και όταν το διαβάζεις − είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Αν θέλουμε να μάθουμε τον Χίτλερ, τις πηγές του, τους μηχανισμούς του, δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό το βιβλίο.

Αυτή είναι η μυστική ιστορία, από ένα από τα πολιτικά βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον κόσμο. 12,5 εκατομμύρια αντίτυπα εκδόθηκαν πριν από το 1944. Ένα καταραμένο βιβλίο, από έναν άνθρωπο που ενσαρκώνει το απόλυτο κακό. Ένα βιβλίο απαγορευμένο σε πολλές χώρες για 70 χρόνια. Ένα βιβλίο με ένα απίστευτο πεπρωμένο.

 

Νοέμβριος 1918, η αρχή

Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 1918. Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί στρατιώτες επιστρέφουν στην πατρίδα και ανάμεσα σε αυτά τα εκατομμύρια άνδρες, υπάρχει ένας που δεν έχει αποδεχτεί ακόμα την ήττα, ο Αδόλφος Χίτλερ. Ήταν τότε ένας απλός δεκανέας που ετοιμαζόταν να αποστρατευθεί. Ο Αδόλφος Χίτλερ, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ένας εντελώς άγνωστος. Και είναι κάποιος που, εκείνη την εποχή, γεννημένος το 1889, 30 ετών, είχε πολύ λίγες προοπτικές για το μέλλον. Τι είναι πιθανό να συμβεί στον Χίτλερ μετά τον πόλεμο, και τι αισθάνεται; Προφανώς, είναι να ξαναβρεί τη ζωή που είχε πριν τον πόλεμο. Δηλαδή, βασικά, για να το θέσω απλά, η ζωή ενός αποτυχημένου. Ο Χίτλερ δεν έχει δουλειά, δεν έχει χρήματα, δεν έχει οικογένεια. Οπότε θα κρατήσει ό,τι του έχει απομείνει, τον στρατό. Και εκεί ακριβώς είναι που ένας άνθρωπος θα το καταλάβει. Ο λοχαγός Καρλ Μάυρ εντοπίζει τα ταλέντα, τα οποία μπορούν να δώσουν δύναμη σε δυο πράγματα. Από τη μία πλευρά, στις υπηρεσίες πληροφοριών του στρατού, και από την άλλη, στην υπηρεσία προπαγάνδας, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας να έχει ομιλητές. Ο Καρλ Μάυρ προσλαμβάνει τον Χίτλερ ως κατάσκοπο. Η αποστολή του είναι να διεισδύσει στην PAD, Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ένα ακροδεξιό κόμμα. Εκεί, ο Χίτλερ ένιωθε ιδιαίτερα άνετα. Κάνει αυτό που του ζητήθηκε να κάνει, αλλά κάνει και πολύ περισσότερα, γιατί σε μια συγκεκριμένη σημαντική στιγμή, ξεκινά να μιλάει. Αυτή είναι μια σημαντική στιγμή, γιατί ανακαλύπτει αυτό που δεν ήξερε, το ταλέντο του ως ρήτορας. Είναι στο Μόναχο, μέσα από τις ζυθοποιίες, που ο Χίτλερ γίνεται σταδιακά ο ηγέτης του PAD. Αρκετές φορές την εβδομάδα, ξεκινάει μονολόγους για 2 ώρες συνεχόμενα. Στην αρχή, σαγηνεύει μόνο μια χούφτα ακτιβιστές, αλλά στο τέλος θα γοητεύσει χιλιάδες ανθρώπους. Στις αρχές της δεκαετίας του '20, ο Χίτλερ είναι ένας ικανός ξεσηκωτής σε μπυραρίες. Αλλά δεν έχει καμία πρόθεση να γράψει, όμως, ένα γεγονός θα αλλάξει την κατάσταση. Αυτό που συμβαίνει, είναι το παράδειγμα του Μουσολίνι, ο οποίος έκανε την πορεία του προς τη Ρώμη και έδωσε ιδέες στον Χίτλερ.

 

Το πραξικόπημα της μπυραρίας

Έτσι, το Νοέμβριο του 1923, ο Χίτλερ μιμήθηκε τον Μουσολίνι. Ήταν 34 ετών. Είναι επικεφαλής ενός ανερχόμενου κόμματος και δίπλα του στέκεται ένας ήρωας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατηγός Λούντεντορφ. Στο Μόναχο, οι δύο άνδρες αποφασίζουν ότι έχει έρθει η ώρα να πάρουν την εξουσία με τη βία. Ο Χίτλερ και τα στρατεύματά του διακόπτουν απότομα μια συνάντηση. Στη μέση αυτής της σύσκεψης εμφανίζεται ο Χίτλερ. Πυροβολισμοί με περίστροφο πέφτουν στο ταβάνι. Η επιχείρηση έχει μια όψη πραξικοπήματος οπερέτας. Καθώς φτάνει, πυροβολεί με ένα πιστόλι. Εκείνη την εποχή, δεν γνωρίζουμε ακόμα την καρικατούρα του από τον Τσάρλι Τσάπλιν, αλλά φανταζόμαστε ότι μοιάζει κάπως έτσι. Απειλεί όσους δεν θέλουν να τον ακολουθήσουν, αλλά η επιχείρηση θα αποτύχει. Πίσω από τα οδοφράγματά τους, στη μέση του δρόμου, οι πραξικοπηματίες συντρίβονται από τον στρατό. Δεκαέξι από αυτούς θα σκοτωθούν. Ο Χίτλερ είναι σώος και αβλαβής, αλλά συλλαμβάνεται και στη συνέχεια φυλακίζεται στο Φρούριο Λάντσμπεργκ, που βρίσκεται 60 χλμ. από το Μόναχο. Όταν φτάνει εκεί, ο Χίτλερ είναι στα χειρότερά του. Ξέρουμε ότι ο Χίτλερ ζύγιζε 72 κιλά όταν έφτασε, και θα χάσει γρήγορα βάρος. Έπαθε κατάθλιψη και ξεκίνησε απεργία πείνας. Είχε, όπως λένε, σκεφτεί να αυτοκτονήσει μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος. Είναι μια θλιβερή αποτυχία και, όχι μόνο δεν είχε το κοινό που ήθελε στη Βαυαρία, αλλά έγινε ο περίγελος όλων των εφημερίδων.

Η ιστορία του Χίτλερ θα μπορούσε να είχε τελειώσει εκεί, κι όμως, από τον πάτο του κελιού 7, εκεί που δεν το περιμέναμε, θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Επειδή το ξέρει ότι φλερτάρει με τη θανατική ποινή. Για πρώτη φορά στη ζωή του θα γράψει 60 σελίδες. Στην πραγματικότητα, προετοιμάζει την υπεράσπισή του για τη μελλοντική του δίκη. Από εκεί γεννήθηκε μέσα του η ιδέα να μιλήσει για τις εμπειρίες του και για τους αντιπάλους του γραπτώς, για να κάνει ένα είδος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Το 1923, λοιπόν, ήταν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους αντιπάλους του. Τρεις μήνες αργότερα, οι δημοσιογράφοι συνωστίζονται στην έναρξη της δίκης. Οι πραξικοπηματίες, κατηγορούμενοι για εσχάτη προδοσία, όλοι τους θα δηλώσουν αθώοι. Όλοι, εκτός από έναν, ο οποίος σηκώνει το ανάστημά του στον δικαστή,

 

Η κράτηση του Χίτλερ

Ο Αδόλφος Χίτλερ χρησιμοποιεί αυτή τη δίκη ως βήμα. Ο Χίτλερ είχε χάρισμα και οι σύγχρονοί του το ένιωθαν. Αυτό είναι το μοιραίο σε αυτόν τον χαρακτήρα, κατάφερνε να επηρεάσει τους ανθρώπους προσωπικά. Οι άνθρωποι κρέμονταν από τα χείλη του. Ό,τι φαντασιωνόταν, ο κόσμος το πίστευε. Τελικά, ο Λούντεντορφ αθωώθηκε. Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι έλαβαν ελάχιστες ποινές.

Όσο για τον Χίτλερ, βγήκε επίσης νικητής από αυτή τη δίκη. Διακινδύνευσε με τη θανατική ποινή, του επιβλήθηκαν μόνο 5 χρόνια φυλάκισης. Κι όμως, θα μείνει εκεί μόνο για 9 μήνες, και μάλιστα σε εξαιρετικές συνθήκες. Στο κελί του, έχει πρόσβαση σε εφημερίδες. Πίνει το τσάι του από πορσελάνινα φλιτζάνια, με εκπληκτική θέα στην εξοχή. Ακόμα καλύτερα, ντυμένος με πολιτικά ρούχα, συνομιλεί με τους συγκρατούμενούς του. Ανάμεσα τους βρίσκει φίλους, τους πρώην συντρόφους του, όπως ο Ρούντολφ Ες, που θα γινόταν μια από τις βασικές μορφές του Τρίτου Ράιχ. Είχαν το δικαίωμα να πηγαίνουν στο κοινό δωμάτιο όποτε ήθελαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ήταν ελεύθεροι να κινούνται και να μιλούν μεταξύ τους. Ήταν κάπως σαν συγκάτοικοι. Σε αυτή τη φυλακή 4 αστέρων, ο Χίτλερ αντιμετωπίζεται σαν αστέρι. Μετά τη δίκη του, έχει γίνει μια μικρή διασημότητα, όλοι θέλουν να τον δουν ή να του κάνουν ένα δώρο. Λαμβάνει μπισκότα, λουλούδια, επιστολές ενθάρρυνσης από τους θαυμαστές του, Όπως αυτή, που ξέκινά λέγοντας: «Αγαπημένε μου Φύρερ». Προσωπικότητες από τη Βαυαρία συρρέουν επίσης, για να έρθουν να του μιλήσουν. Το μητρώο επισκέψεων είναι γεμάτο, Ακριβώς όπως και οι κάρτες του, που περιγράφουν λεπτομερώς κάθε συνέντευξη με ακρίβεια λεπτού. Μεταξύ των 330 επισκεπτών, υπάρχουν μερικές διασημότητες. Ο στρατηγός Λούντεντορφ, αλλά και η εγγονή του Βάγκνερ. Πολλοί τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει να γράφει. Και ιδιαίτερα η Ελέν Μπεχστάιν, η κληρονόμος της μάρκας πιάνων, θα του παραδώσει ένα σημαντικό δώρο, μία ολοκαίνουργια γραφομηχανή Remington. Τον επισκεπτόταν συχνά κι έτσι πιστεύουμε ότι είναι πραγματικά εκείνη που του τη δώρισε, επειδή ήταν ένα πολύ ακριβό μηχάνημα εκείνη την εποχή. Δεν ήταν αυτονόητο να έχει μια τέτοια συσκευή. Ο Χίτλερ έχει χρόνο, το κόμμα του πρέπει να ανασυγκροτηθεί και χρειάζεται χρήματα για να πληρώσει τους δικηγόρους του.

 

Η συγγραφή του «Ο Αγών μου»

Έτσι, είπε στον εαυτό του ότι η συγγραφή ενός βιβλίου θα ήταν μια καλή ιδέα, από εκεί γεννήθηκε ένας μύθος. Ο Χίτλερ, ο ομιλητής, δεν θα έγραφε τίποτα. Απλώς υπαγόρευσε το κείμενό του στους Εμίλ Μορίς και Ρούντολφ Ες. Αλλά, σήμερα, οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Φύρερ δακτυλογράφησε ο ίδιος το κείμενό του στη φυλακή. Τον πρώτο τόμο στο Λάντσμπεργκ τον έγραψε μόνος του. Ο Ρούντολφ Ες δεν ήξερε να δακτυλογραφεί πολύ καλά ούτως ή άλλως. Ο Ες έμαθε πώς να τη χρησιμοποιεί στη φυλακή. Οι άλλοι δεν τον βοήθησαν πολύ, λοιπόν, σε αυτό το θέμα, ο Χίτλερ δούλευε μόνος του στη γραφομηχανή του. Ο Χίτλερ ξαναγράφει τη δική του ιστορία. Παίρνει τον ρόλο του ήρωα, αλλά δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Εκμεταλλεύτηκε τον εγκλεισμό του για να καταβροχθίσει δεκάδες βιβλία, όπως το δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρώπινων φυλών του Γάλλου Γκομπινό. Ή, ένα έργο με τον εύγλωττο τίτλο «Rassenhygiene» (Υγιεινή των φυλών). Σήμερα μπορεί να φαίνεται αποκρουστικό, αλλά εκείνη την εποχή, αυτές οι ψευδοεπιστημονικές θεωρίες είχαν κάποια επιτυχία. Οι εφημερίδες μιλούν για τη φυλή χωρίς καμία αμηχανία. Ο Χίτλερ θα αντλήσει από εκεί την πηγή έμπνευσής του. Θα το κάνει ως συλλέκτης, θα τα βάλει όλα μαζί, σε ένα είδος σχετικά δύσπεπτου ζωμού, καταφέρνοντας να του δώσει μια τρομερή συνοχή, εφιαλτική, από μια καθαρά φυλετική ανάγνωση αυτών των γεγονότων. Έτσι, με την πάροδο των μηνών, ο Χίτλερ θα τελειοποιήσει μια τρομακτική θεωρία, αυτή της φυλετικής πάλης.

 

Ο αγώνας της φυλής...

Στην κορυφή μιας φανταστικής πυραμίδας βρίσκονται οι Αρειανοί, δηλαδή οι Γερμανοί, σε διαρκή πόλεμο για τη διατήρηση της καθαρότητας της φυλής τους. Οι χειρότεροι εχθροί τους; Οι Εβραίοι, που θεωρούνται μάστιγα. Ο Εβραίος είναι και παραμένει το τυπικό παράσιτο, ο αδέσποτος, ο οποίος σαν επιβλαβής βάκιλος, εξαπλώνεται όλο και περισσότερο. Το αποτέλεσμα που παράγεται από την παρουσία του είναι αυτό των παρασιτικών φυτών. Όπου εγκαθίσταται, οι άνθρωποι που τον υποδέχονται πεθαίνουν μετά από λίγο ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι Εβραίοι, Juden στα γερμανικά. Είναι μια από τις πιο συχνά αναφερόμενες λέξεις στο «Ο Αγών μου». Εμφανίζεται 373 φορές, κατά μέσο όρο μία φορά στις δύο σελίδες. Μια εμμονή για τον Χίτλερ, σύμφωνα με τον ίδιο, θα ήταν υπεύθυνοι για όλες τις αποτυχίες της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της ήττας του 1918. Προσπαθεί να πείσει τους Γερμανούς για μια διεθνή συνωμοσία, πίσω από την οποία βρίσκονται οι Εβραίοι, για να καταστρέψουν τη Γερμανία και η οποία εξηγεί όλες τις κακοτυχίες τους. Η μόνη του δύναμη εκεί, είναι να καλύπτει όλο το φάσμα του αντισημιτικού λόγου και να τον φέρνει στο μέγιστο επίπεδο έντασης.

 

Η δημοσίευση του βιβλίου

Στο τέλος του 1924, ο Χίτλερ βγαίνει από τη φυλακή με εκατοντάδες σελίδες στο χέρι. Το εξαιρετικά βίαιο κείμενό του κατά των Εβραίων, δεν θα δυσκολευτεί να το εκδώσει. Επειδή με τη φήμη του, οι εκδότες τρέχουν ξοπίσω του. Τα πρώτα βιβλία αρχίζουν να κυκλοφορούν γι' αυτόν. Οι εφημερίδες μιλούν γι' αυτόν. Ήταν ένας σταρ των μέσων ενημέρωσης εκείνη την εποχή, Καλά, όχι ακριβώς σταρ, αλλά εν πάση περιπτώσει κάποιος πολύ γνωστός εκτός Βαυαρίας, ακόμα και εκτός Γερμανίας. Έτσι, η προοπτική της πρώτης βιογραφίας του ήταν πολύ δελεαστική. Ο Χίτλερ έχει επιλογές, οπότε θα επιλέξει τον εκδότη που θα του υποσχεθεί τα περισσότερα χρήματα, τον Μαξ Αμάν. Τυχαίνει επίσης να είναι φίλος του, πρώην λοχίας του κατά τη διάρκεια του πολέμου του 14-18. Έχει έναν μικρό εκδοτικό οίκο και μοιράζεται τις ίδιες εξτρεμιστικές ιδέες. Μόνο που πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο, πρέπει να βρούν έναν καλό τίτλο. Ο πρώτος τίτλος του ««Ο Αγών μου»» είναι: «Τεσσεράμισι χρόνια μάχης ενάντια στο ψέμα, τη δειλία και την αδυναμία». Αυτός ο τίτλος λέει πολλά, αλλά, ταυτόχρονα, δεν είναι ένας πιασάρικος τίτλος. Δεν είναι σαφές ποιος ακριβώς επέλεξε τον τελικό τίτλο. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, θα ήταν ο «Ο Αγών μου», Η μάχη μου. Για την κυκλοφορία του, ο ακροδεξιός τύπος αυξάνει τα διαφημιστικά του ένθετα. Το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο, διαβεβαίωνε μία εφημερίδα τον Δεκέμβριο του 1925. Αλλά όταν φτάνει στα βιβλιοπωλεία, η έκπληξη είναι ότι δεν θα έχει επιτυχία. Μερικές χιλιάδες αντίτυπα προσέλκυσαν υποστηρικτές του ναζισμού. Αλλά το έργο δεν κάνει την αναμενόμενη έκρηξη. Ακόμη χειρότερα, κάποιες εφημερίδες τον κατακεραυνώνουν: «Ο Χίτλερ είναι ένας ταραξίας που δεν καταλαβαίνει πια τον κόσμο», «Αυτές οι ιδέες προέρχονται από ένα διαταραγμένο μυαλό». Η αλήθεια είναι ότι οι προσδοκίες του κοινού ήταν συνδεδεμένες με το πραξικόπημα. Θέλανε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για αυτό το πραξικόπημα, πίστευαν οτι ο Χίτλερ λέει μυστικά πράγματα. Η αναμονή ήταν μεγάλη. Ο κόσμος ήλπιζε να εκραγεί μια πολιτική βόμβα, Και αυτό, δεν ήταν καθόλου αυτό που βρισκόταν στο «Ο Αγών μου». Ο Χίτλερ όμως επιμένει. Το 1928, έγραψε ένα άλλο έργο, με το παρατσούκλι «Το Μυστικό Βιβλίο». Ένα βιβλίο, και πάλι πολύ επιθετικό. Ωστόσο, αυτό το δεύτερο βιβλίο δεν τυπώθηκε ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ο εκδότης το αρνήθηκε, επειδή οι πωλήσεις του «Ο Αγών μου» δεν ήταν πολύ καλές. Έτσι, το αγαπημένο βιβλίο του Χίτλερ θα μπορούσε να είχε παραμείνει εκεί και να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα εμπιστευτικό φυλλάδιο. Ωστόσο, η μοίρα του πρόκειται να αλλάξει.

Βρισκόμαστε στο 1930, Η αμερικανική οικονομική κρίση πλήττει σκληρά τη Γερμανία. Μια χώρα ήδη αποδυναμωμένη. Μέσα σε 4 χρόνια, η χώρα απέκτησε 4 εκατομμύρια άνεργους. Στις εκλογές, οι Γερμανοί αποφεύγουν τα κλασικά κόμματα και ψηφίζουν τα άκρα. Το κόμμα του Χίτλερ ανεβαίνει από το 3 στο 18%. Αμέσως, οι πωλήσεις του «Ο Αγών μου» εκτοξεύονται στα ύψη και 54.000 αντίτυπα πωλήθηκαν μόνο το 1930.

Στη συνέχεια, στην προσπάθειά του για απόκτηση εξουσίας, Αυτό το βιβλίο θα βελτιώσει την εικόνα του Φύρερ. Προσδίδει αξιοπιστία στον Χίτλερ, ο οποίος δεν είναι πλέον μόνο ένας ταραχοποιός, αλλά και ένας συγγραφέας, και αυτό ήταν κάτι που είχε σημασία στη Γερμανία. Το 1933, ο Χίτλερ καταπλήσσει όλο τον κόσμο. Φτάνει στην κορυφή της εξουσίας σχεδόν αιφνιδιαστικά. Διορίζεται καγκελάριος. Η νομιμοποίησή του στηρίζεται μόνο στο 37% των ψήφων, ωστόσο, για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του για μεγαλεία και κατακτήσεις, που περιέχονται στο «Ο Αγών μου», θα χρειαστεί μια ενωμένη Γερμανία.

 

Προπαγάνδα

Έτσι, με τη βοήθεια του Γκέμπελς, θα θέσει σε εφαρμογή μία από τις θεωρίες του βιβλίου του, την «Προπαγάνδα». Κάθε αποτελεσματική προπαγάνδα πρέπει να περιορίζεται σε λίγα δυνατά σημεία και να τα προωθεί με στερεοτυπικές φόρμουλες για όσο χρόνο χρειαστεί. Πρέπει μέχρι και ο τελευταίος από τους ακροατές να είναι σε θέση να συλλάβει την ιδέα, και ένα από τα εργαλεία αυτής της μαζικής προπαγάνδας, θα είναι φυσικά το «Ο Αγών μου». Πολύ γρήγορα, το κράτος συνιστά στους δημόσιους υπαλλήλους να το αγοράσουν. Από το 1936, τα δημαρχεία το προσφέρουν στους νεόνυμφους και, μετά, ο Φύρερ παρασύρει τους βιομήχανους. Χάρη στον επανεξοπλισμό, οι παραγγελίες τους πολλαπλασιάζονται επί οκτώ φορές. Έτσι, εταιρείες όπως η Krupp, το διανέμουν με όλες τους τις δυνάμεις. Το παίρνανε δώρο για γενέθλια ή στις διακοπές ή το έδιναν όπως μοιράζουμε πριμ ή μπόνους σε περίπτωση καλής απόδοσης. Και για να ενισχύσει τις πωλήσεις του, ο εκδότης προσφέρει το βιβλίο σε όλες τις μορφές. Έκδοση σε γραφή Braille για τους τυφλούς. Έκδοση πολυτελή με μαρμάρινο εξώφυλλο, ακροθιγώς επιχρυσωμένες σελίδες, Μια περιορισμένη σειρά για υψηλόβαθμους αξιωματούχους των Ναζί, και η απόλυτη προπαγάνδα, μια τεράστια έκδοση σε μορφή Βίβλου. Ήταν ένα σύμβολο κυριαρχίας για τους εθνικοσοσιαλιστές. Θεωρήθηκε η Βίβλος του Ναζισμού.

Αυτό που ήταν ακόμα πιο σημαντικό από το ίδιο το βιβλίο, ήταν η συμβολική του λειτουργία. Το γεγονός ότι λέμε «Ο Αγών μου» και ξέρουμε ότι αυτό είναι το βιβλίο του Φύρερ. Το βιβλίο με τη βία έγινε μπεστ σέλερ. Το γεγονός αυτό, ήταν αρκετό για να εξασφαλίσει την περιουσία του Χίτλερ. Με τα πνευματικά του δικαιώματα θα κερδίσει το ισοδύναμο δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Μπορεί να αγοράσει την περίφημη αετοφωλιά του, το Μπέρκοφ, και να ικανοποιήσει την προτίμησή του στις πολυτελείς Mercedes. Συνολικά, 12,5 εκατομμύρια αντίτυπα τυπώθηκαν στη Γερμανία, μέχρι το 1944. Και για κάθε αντίτυπο, ο Χίτλερ κέρδισε περίπου ένα μάρκο. Αυτό σημαίνει ότι κέρδισε με αυτό το βιβλίο, τουλάχιστον 12,5 εκατομμύρια μάρκα.

Το 1940, ο Καρλ-Χαινζ Ρίνε, κατατάσσεται στη Βέρμαχτ ως νοσοκόμος. Στην οικογένειά του, ο πατέρας του είχε λάβει ένα αντίτυπο από τον λόχο του, αλλά αυτό το δώρο δεν τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Ο πατέρας μου έβαλε το βιβλίο σε ένα ράφι και έμεινε εκεί μέχρι το 1945. Ο πατέρας μου κοίταξε στις σελίδες του και είπε ότι ήταν μια καθαρή κήρυξη πολέμου. Και πρόσθεσε: «Δεν θα διαβάσω αυτές τις ανοησίες». Στην πραγματικότητα, εκείνη την εποχή, όπως και πολλοί άλλοι Γερμανοί, ο Καρλ και ο πατέρας του υποτίμησαν τον Χίτλερ. «Τον Χίτλερ, δεν το πήραμε στα σοβαρά. Ένας άνθρωπος που γράφει τέτοια πράγματα, δεν πιστεύαμε ότι θα έμενε στην εξουσία. Κάναμε και αστεία γι' αυτόν. Τον κοροϊδεύαμε. Τελικά, είναι αλήθεια. Ίσως θα έπρεπε να τον είχαμε πάρει στα σοβαρά». Σε άλλες οικογένειες, ωστόσο, το βιβλίο μοιάζει να αποκρυσταλλώνει όλους τους φόβους. Στα ανατολικά προάστια του Βερολίνου, στις όχθες του Σπρι, ο Λουτζ Ράκοβ, θυμάται τέλεια την πρώτη φορά που άκουσε για το «Ο Αγών μου». Το 1938, ο Λουτζ ήταν μόλις 6 ετών, ο πατέρας του, Otto, ήταν αρχιτέκτονας. Ένα βράδυ, συγκεντρώνει φίλους στο σπίτι του για να τους μιλήσει για το βιβλίο του Χίτλερ. Εγώ καθόμουν κάτω από το τραπέζι αντί για το κρεβάτι, γιατί ήμουν περίεργος για το τι έλεγε. Άκουσα τον πατέρα μου να τους λέει ξανά και ξανά: «Μα διαβάστε αυτό το βιβλίο, διαβάστε αυτό το βιβλίο». Ο Λουτζ δεν ξέρει αν οι φίλοι του πατέρα του ακολούθησαν τη συμβουλή του, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο, ο πατέρας του ήταν ένας από τους σπάνιους Γερμανούς, που γνώριζε τις προβλεπόμενες καταστροφές, από το βιβλίο-ορόσημο των Ναζί. Ήταν της γνώμης, ότι όλες οι απαντήσεις ήταν στο «Ο Αγών μου». Όλα όσα θα έκαναν οι Ναζί. Εκείνη την εποχή, θυμάμαι ότι ο Χίτλερ μιλούσε για ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία. Στην πραγματικότητα, ετοιμαζόταν για πόλεμο με όλες του τις δυνάμεις! Και, φυσικά, αυτός ο πόλεμος που ετοιμαζόταν έπρεπε να παραμείνει εντελώς μυστικός. Αυτό ακριβώς είναι που άρχισε να φέρνει τον Χίτλερ σε δύσκολη θέση. Φοβόταν ότι τα σχέδιά του θα αποκαλυφθούν ήδη από βιβλίο του. Πράγματι, ορισμένα αποσπάσματα αναγγέλλουν μελλοντικές κατακτήσεις. «Ο σκοπός της εξωτερικής μας πολιτικής, να εξασφαλίσει στον γερμανικό λαό το έδαφος που του ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Η γη θα δικαιολογήσει τη θυσία των δικών μας παιδιών».

 

Ο αδίστακτος εχθρός του γερμανικού λαού: Η Γαλλία

Στη δίψα του για ζωτικό χώρο, ο Χίτλερ βάζει στο στόχαστρο μια συγκεκριμένη χώρα, τη Γαλλία. Ο θανάσιμος εχθρός, ο ανελέητος εχθρός του γερμανικού λαού είναι και παραμένει η Γαλλία. Το «Ο Αγών μου», προβλέπει την ιδέα της εκδίκησης κατά της Γαλλίας, Μια στρατιωτική εκδίκηση. Επιπλέον, υπάρχουν σελίδες στο «Ο Αγών μου», μεγάλης βίας εναντίον της Γαλλίας, η οποία τελικά θεωρείται το σύμβολο της φυλετικής ανάμειξης. Μια χώρα των νέγρων, αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιεί ο Χίτλερ, και μια χώρα των Εβραίων. Αν οι Γάλλοι έπαιρναν τις απειλές του στα σοβαρά, θα μπορούσαν να αποτρέψουν τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Έτσι, ο Χίτλερ θα υιοθετήσει μια πολύ θρασύτατη στρατηγική. Τον Νοέμβριο του 1933, στο Βερολίνο, ο Φύρερ δέχεται έναν Γάλλο δημοσιογράφο, τον Φερνάν ντε Μπρινόν, υποστηρικτή της προσέγγισης με τη Γερμανία. Μιλάει γερμανικά και αναμφίβολα έχει ήδη διαβάσει αποσπάσματα από το «Ο Αγών μου». Τότε, ο Χίτλερ θα του δώσει ένα λαβράκι. Είναι η πρώτη γαλλική συνέντευξη του νέου καγκελάριου και όταν ο Ντε Μπρινόν θα ρωτήσει τον Φύρερ για τις αντιγαλλικές δηλώσεις του, που είναι εγγεγραμμένες στο βιβλίο του, ο Χίτλερ θα χρησιμοποιήσει ένα κόλπο, παλιό όπως ο κόσμος, το ψέμα. Ο Χίτλερ εξηγεί ότι θέλει μόνο ειρήνη, ότι ο ίδιος είναι βετεράνος, ότι η Ευρώπη έχει υποφέρει πάρα πολύ. Ο Μπρινόν αναγκάζεται να του κάνει την ερώτηση που πολλοί κάνουν, διότι πράγματι το «Ο Αγών μου», είναι γνωστό τι λέει. «Ακούστε, αυτά που λέτε στο «Ο Αγών μου», δεν είναι λόγια ειρήνης προς τη Γαλλία, αντιθέτως, είναι λόγια πολέμου». Εκεί, ο Χίτλερ απαντά: «Άλλαξα», ακριβώς όπως θα έκανε, τελικά, ένας πολιτικός σήμερα, που θα είχε να αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο. «Άλλαξα, έγραψα αυτό το κείμενο ενώ ήμουν στη φυλακή, μέσα στον ενθουσιασμό εκείνης της στιγμής και σήμερα είμαι καγκελάριος». Η συνέντευξη θα γίνει πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα Le Matin, μια από τις μεγάλες καθημερινές εφημερίδες της εποχής, με μια δήλωση του Φύρερ που έχει σκοπό να είναι καθησυχαστική: «Ο πόλεμος δεν θα έλυνε τίποτα, θα έκανε μόνο χειρότερη την κατάσταση του κόσμου».

 

Έκδοση «Ο Αγών μου», Φερνάν Σορλό

Όμως, στη Γαλλία, ένας άνθρωπος δεν πιστεύει λέξη απ' όλα αυτά, και θα κάνει τα πάντα για να πολεμήσει το βιβλίο του Χίτλερ. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Φερνάν Σορλό, ένας εκδότης που αρχίζει να κάνει θραύση στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930. Ο Φερνάν Σορλό είναι ένας μετριοπαθής εκδότης. Ο εκδοτικός του οίκος ήταν οι «Νέες Λατινικές Εκδόσεις»,  ο οποίος εκδίδει δοκίμια σχετικά με την πολιτική επικαιρότητα. Δημοσίευσε πολλά πολιτικά κείμενα, αλλά και πολύ λογοτεχνία. Αυτός είναι ο τέταρτος ή πέμπτος εκδότης, από συγγραφείς ξένων μυθιστορημάτων. Ο Φερνάντ Σορλό θαυμάζει τον Μουσολίνι, αλλά ο Χίτλερ και το αγαπημένο του έργο, τον ανησυχούν πολύ. Η ανάμνηση που κρατάει ο Φρανσίς Σορλό, ένας από τους γιους του εκδότη: «Το 30-40% του κειμένου είναι αντιγαλλικό. Είναι πραγματικά μια επίθεση, αν θέλετε, στη χώρα».

Ο Σορλό θα ήθελε να τυπώσει το βιβλίο του Χίτλερ, για να προειδοποιήσει τους Γάλλους και ταυτόχρονα να κάνει μια καλή εμπορική κίνηση. Το πρόβλημα είναι ότι θα μπορούσε να του κοστίσει ακριβά. Υπάρχουν 700 σελίδες να μεταφράσει και, πάνω απ' όλα, ο Μαξ Αμάν και ο Χίτλερ αρνήθηκαν κάθε μετάφραση στα γαλλικά. Το «Ο Αγών μου» γεμάτο αντιγαλλικά αποσπάσματα, φάνταζε απολύτως αδιανόητο να διανεμηθεί η αμιγής έκδοση του κειμένου στα γαλλικά. Ο Φερνάν Σορλό βρίσκεται επομένως σε αδιέξοδο, μέχρι την ημέρα που κλήθηκε στο Υπουργείο Βετεράνων. Εκεί τον υποδέχονται διακριτικά. Προετοιμάζεται μια μυστική επιχείρηση. Ο Σορλό έρχεται σε επαφή με μια προσωπικότητα, έναν Εβραίο βετεράνο, που λέγεται Μορίς Βανικόφ, ο οποίος θα τον εισάγει στους κύκλους του υπουργείου Υποθέσεων Βετεράνων, και μέσω αυτού του υπουργείου θα συγκεντρωθεί μια ομάδα, αλλά ανεπίσημα βέβαια. Ο Σόρλο ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου με τον χρόνο. Θέλει να μεταφράσει το «Ο Αγών μου» στα γαλλικά το συντομότερο δυνατό και για να το πετύχει, το υπουργείο παρέχει 7 έμπειρους μεταφραστές. Ακόμα καλύτερα, η LICA, η Ένωση κατά του Αντισημιτισμού, αγοράζει 5000 αντίτυπα, δηλαδή 50.000 φράγκα υπέρ του Σορλό. Γεγονός το οποίο παίζει έναν απολύτως καθοριστικό ρόλο, αφού βλέπουμε καθαρά ότι σε μια τέτοια επιχείρηση, τα πράγματα πρέπει να κινηθούν γρήγορα. Το έργο κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1934, με ένα συγκλονιστικό σύνθημα: «Κάθε Γάλλος πρέπει να διαβάσει αυτό το βιβλίο». Η διαφημιστική αφίσα παίζει με τον φόβο που εμπνέει ο «Ο Αγών μου» και προφητεύει: «Θα έρθει ένας δεύτερος πόλεμος». Ο Σορλό έχει κάνει μια ωραία εκδοτική κίνηση. Ωστόσο, το θέμα θα πάρει άλλη τροπή. Ο Χίτλερ είναι έξαλλος, ο  μικρός Γάλλος εκδότης καταστρέφει την προπαγάνδα του. Ο Χίτλερ, προφανώς, δεν θέλει οι Γάλλοι να έχουν πρόσβαση στο κείμενό του χωρίς τη μεσολάβηση της προπαγάνδας του και των λόγων του. Ο Χίτλερ εκείνη την εποχή βρισκόταν σε μια επίθεση, ψευδοειρηνική, όπου διακηρύσσει από τις ταράτσες σε όποιον τον ακούει: «Είμαι ειρηνικός, δεν θέλω πόλεμο» κ.λπ. Το «Ο Αγών μου», από αυτή την άποψη, είναι ένα αγκάθι στα πλευρά του. Τότε, ο καγκελάριος πηγαίνει τον Σορλό στο δικαστήριο. Η υπόθεση θα λάβει χώρα στο Παρίσι, στο εμπορικό δικαστήριο. Στις 5 Ιουνίου 1934, Γερμανοί και Γάλλοι δικηγόροι συγκρούονται. Ο Σορλό εναντίον του πιο ισχυρού άνδρα της Γερμανίας. Η απόφαση εκδίδεται 13 ημέρες αργότερα. Η γαλλική δικαιοσύνη αποφαίνεται υπέρ του δικτάτορα. Απαγόρευση εκτύπωσης ή πώλησης τού «Ο Αγών μου», με ποινή 100 φράγκα ανά παράβαση και τα υπάρχοντα βιβλία πρέπει να καταστραφούν. Αλλά οι Γάλλοι δεν κάνουν τίποτα γι' αυτό. Ο Φερνάν Σορλό θα παρακάμψει το νόμο με συντομευμένες εκδόσεις, Με άλλα λόγια, πειρατικές εκδόσεις, που εκδίδονται χωρίς την άδεια του συγγραφέα. Θα καταφέρει ακόμη και να ξεπουλήσει το απόθεμά του με τη συνενοχή της αστυνομίας. Πούλησε έναν αρκετά σημαντικό αριθμό βιβλίων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ακόμη και μετά την καταδίκη του από το δικαστήριο. Επειδή οι Γερμανοί διαμαρτυρήθηκαν ότι το βιβλίο εξακολουθούσε να πωλείται, ζήτησαν εξηγήσεις από τον εκδοτικό οίκο. «Ο πατέρας μου δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από το τοπικό αστυνομικό τμήμα, του είπαν: “Θα έρθουμε να κάνουμε κατάσχεση στο σπίτι σας για να δούμε αν συνεχίζετε να πουλάτε το βιβλίο”. Εμείς, βάλαμε τα βιβλία σε ένα φορτηγό, όπως μου είπε. Όταν ήρθε η αστυνομία, δεν είχε μείνει τίποτα. Το βράδυ, το φορτηγό επέστρεψε και την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε πάλι». Από την άλλη πλευρά, ο Σορλό θα αποτύχει σε ένα σημαντικό σημείο. Το βιβλίο σε καμία περίπτωση δεν θορυβεί τις γαλλικές ελίτ. Ακόμα και τα 4000 αντίτυπα που διένειμε η LICA δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Οι ιθύνοντες είναι τυφλωμένοι από τις ειρηνιστικές παρατηρήσεις του Χίτλερ. Γι' αυτούς, το βιβλίο είναι πολύ βίαιο για να είναι αληθινό. Είναι αδιανόητο, να πραγματοποιηθεί η πολιτική που εξαγγέλλεται στο «Ο Αγών μου». Έτσι, πιστεύουν ότι ο Χίτλερ θα βάλει νερό στο κρασί του. Υπάρχει μια άρνηση να δουν τη βία που υπάρχει στο «Ο Αγών μου», προτιμούν να την αγνοήσουν, θάβοντας το κεφάλι τους στην άμμο, αλλά και μια αρνούνται να καταλάβουν ότι η γερμανική πολιτική κουλτούρα, σπρώχνει τον Χίτλερ να κάνει αυτό που λέει. Εν τω μεταξύ, οι ιδέες του βιβλίου, σταδιακά διεισδύουν στα πνεύματα, στους δρόμους ή στα ραδιοκύματα.

 

Ο Γκέμπελς, υπουργός προπαγάνδας

Το Ράιχ ανέπτυξε ένα χαμηλού κόστους ραδιόφωνο, για να μπαίνει σε κάθε σπίτι. Στα σχολεία, μερικοί δάσκαλοι υποστηρίζουν τη λατρεία του Φύρερ. Τα παιδιά το τραγουδούν, είναι έτοιμα να ζήσουν και να πεθάνουν για τον Χίτλερ, τον σωτήρα τους, το ευγενέστερο πνεύμα της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα, ο Χίτλερ έκανε πράξη όσα είχε γράψει στο βιβλίο του. Έτσι, το μίσος του για τους Εβραίους εμφανίζεται στο φως της ημέρας. «Γερμανοί! Ο εχθρός σας είναι ο Εβραίος» υποδεικνύει μια πινακίδα. Οι εφημερίδες είναι γεμάτες από συγκλονιστικές καρικατούρες, που δείχνουν τους Εβραίους με τερατώδη μορφή, να ελέγχουν τον κόσμο. Με το σφυροκόπημα αυτής της απόρριψης των Εβραίων, κάποιοι καταλήγουν να υιοθετούν αυτόν τον τρομερό λόγο.

«Μια μέρα ο αδελφός μου γύρισε κλαίγοντας από το σχολείο και η μητέρα μου τον ρώτησε γιατί ήταν λυπημένος. Ο αδελφός μου απάντησε ότι ένας κύριος που ήταν Εβραίος, του έδωσε καραμέλες. Τα άλλα παιδιά είπαν στον αδελφό μου: “Όποιος τρώει από τα χέρια των Εβραίων θα πεθάνει!”. Άκουσα την ιστορία και είπα στον εαυτό μου: “Δεν έχω καραμέλες, οπότε δεν κινδυνεύω”. Με έναν διεστραμμένο, ύπουλο τρόπο, ο αντισημιτισμός κυριαρχεί στη Γερμανία.

Αλλά, αναρωτιέται κανείς, περιλαμβάνεται όλη αυτή η καταστροφή στο «Ο Αγών μου»; Για πρώτη φορά, οι ιστορικοί είναι ομόφωνοι. Προφανώς, λοιπόν, το «Ο Αγών μου», δεν αναγγέλλει τους θαλάμους αερίων, φυσικά. Θεωρητικολογεί, όμως, για σελίδες ολόκληρες, για το γεγονός ότι η Γερμανία έχει εμπλακεί σε μια μάχη μέχρι θανάτου, από την οποία μπορεί να υπάρξει μόνο ένας νικητής, μεταξύ του φυλετικά καθαρού γερμανικού λαού και των Εβραίων. Οι Γερμανοί πρέπει να γνώριζαν, αυτό που είχε σχεδιάσει ο Χίτλερ ‒ χονδρικά μιλώντας ‒ με ή χωρίς το «Ο Αγών μου». Ο Χίτλερ δεν άφησε ποτέ καμία αμφιβολία ότι ήθελε να τροποποιήσει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και να εκδικηθεί τη Γαλλία. Αυτό, στο μυαλό κάποιου με λογική μπορεί να συνδεθεί μόνο με τον πόλεμο. Αλλά, πώς θα γινόταν ο πόλεμος; Εναντίον ποιου; Τι μέλλον επιφύλασσε για τις χώρες της Ανατολής; Αυτό δεν γράφτηκε στο βιβλίο του. Μέχρι το τέλος, μέχρι τις παραμονές του πολέμου, οι Ευρωπαίοι προσκολλώνται στην ιδέα μιας πιθανής ειρήνης με τον Φύρερ. Τον Οκτώβριο τού 1938, ο Χίτλερ ανακοινώνει ότι θα προσαρτήσει την Τσεχοσλοβακία. Πρόκειται για παραβίαση των συνόρων που καθορίστηκαν το 1918.

 

Η Ευρώπη στα πρόθυρα του πολέμου

Η Ευρώπη βρίσκεται στο χείλος του πολέμου και όλα θα κριθούν εδώ στο Μόναχο. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεϊν και ο υπουργός Άμυνας Εδουάρδος Νταλαντιέ στέλνονται εκεί επειγόντως. Ο Τσάμπερλεϊν, τελικά, προτιμά να εγκαταλείψει τον Τσέχο σύμμαχο, με αντάλλαγμα μια υπόσχεση ειρήνης από τον Χίτλερ.

Υπέγραψε τις περίφημες συμφωνίες του Μονάχου. Κατά την επιστροφή τους, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί θα γίνουν δεκτοί ως ήρωες: «Σήμερα το πρωί, είχα μια νέα συζήτηση με τον Γερμανό καγκελάριο, τον Χίτλερ. Και έχω ένα χαρτί εδώ που γράφει το όνομά του και το δικό μου. Η συμφωνία που υπογράφηκε χθες το βράδυ και η Αγγλογερμανική Ναυτική Συμφωνία, συμβολίζει την επιθυμία των δύο λαών μας να μην πολεμήσουν ποτέ».  Η ειρήνη φαίνεται να σώζεται κι η εφημερίδα  La Presse συμβουλεύει: «Μην ανησυχείς για το ξεκαθάρισμα, πήγαινε διακοπές».

Ποιος πολιτικός θα ήθελε να πει: «Κηρύσσω τον πόλεμο!». Ποιος πολιτικός θα ήθελε να πει: «Πάω σε πόλεμο!». Η πλειονότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι ειρηνιστές, Ποτέ ξανά πόλεμος, Ποτέ ξανά ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, Ποτέ ξανά οι σφαγές. Και ακόμη και μετά το Μόναχο, Λίγες από τις ελίτ προβλέπουν τον πόλεμο που κατοχυρώνεται στο «Ο Αγών μου». ‘Όμως, ο Τσώρτσιλ και ο νεαρός συνταγματάρχης Ντε Γκωλ, το διάβασαν πολύ νωρίς. Λένε ότι είναι συντετριμμένοι, αλλά εκείνη τη στιγμή, δεν είναι σε θέση ισχύος. Ο Ντε Γκωλ δεν είναι επιχειρηματίας. Στην Αγγλία, ο Τσώρτσιλ, έγινε κάτι σαν αουτσάιντερ στη δεκαετία του 1930.

 

Η Γερμανία επιτίθεται στην Πολωνία και σε μέρος της Ευρώπης

Το 1939, αυτός ο ειρηνιστικός λόγος, που διατηρήθηκε σχολαστικά, καταρρέει ξαφνικά. Η Γερμανία επιτίθεται στην Πολωνία και δεν άργησε να εισβάλει σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Τα στρατεύματα του Ράιχ παρελαύνουν στο Παρίσι. Ο Χίτλερ πανηγυρίζει. Όλος ο κόσμος τρέμει στη σκέψη ότι θα πέσει κάτω από το ζυγό των Ναζί. Αυτή τη στιγμή, οι ελίτ αναθεωρούν την κρίση τους για το «Ο Αγών μου». Ο Χίτλερ εφαρμόζει την πολιτική που έχει εξαγγείλει.

Υπάρχει μια ανακάλυψη, αυτού που ήδη υπήρχε, αλλά που δεν είχαμε δει, ή που δεν θέλαμε να δούμε. Τότε είναι που το πεπρωμένο του βιβλίου θα αλλάξει ξαφνικά. Πριν από το 1939, οι Σύμμαχοι δεν έβλεπαν τον κίνδυνο σε αυτό. Τώρα θα το κάνουν σκιάχτρο, Αντικείμενο αποτελεσματικής αντιπροπαγάνδας. Ο πόλεμος είναι επίσης μια μάχη ιδεών. Και για να νικήσει, το Ράιχ θέλει να επιβάλει το ναζιστικό ευαγγέλιό του στα σχολεία. Αλλά αυτή τη φορά, η επιχείρηση λαμβάνει χώρα στα κατακτημένα εδάφη. Αυτή είναι μια άγνωστη σελίδα της ιστορίας.

 

Μέρος της ναζιστικοποιημένης Γαλλίας

Ένα μέρος της Γαλλίας θα βρεθεί ναζιστικοποιημένο. Πρόκειται για την Αλσατία και τη Μοσέλ. Από το 1940, αυτά τα 2 διαμερίσματα γίνονται και πάλι γερμανικά. Και εκεί, η διδασκαλία θα ανατραπεί. Αυτό ανακαλύψαμε στα αρχεία του Τμήματος της Αλσατίας, μέσα από τη μαρτυρία της Marguerite Forster. Αυτή η Αλσατή δασκάλα κρατάει ημερολόγιο. Και από το καλοκαίρι του 1940, σημειώνει με αγωνία: «Τι θα συμβεί σε μένα και στους συναδέλφους μου; Μισώ τις γερμανικές μεθόδους από τα βάθη της καρδιάς μου. Απεχθάνομαι στη σκέψη του τι πρέπει να κάνω, Η εκπαίδευση μιας χιτλερικής νεολαίας. Να τους διδάξω να σκέφτονται «Deutschland über alles, Γερμανία πάνω απ' όλα». Θα πρέπει να τους αποκαλύψουμε όλα τα ελαττώματα της Γαλλίας, ίσως να τους μάθουμε να τη μισούν σαν εχθρό. Όλο μου το είναι διαμαρτύρεται ενάντια σε αυτή την κατάσταση των πραγμάτων. Θεέ μου, ας γίνει το θέλημά σου». Η Μαργαρίτα δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί, πρέπει να εφαρμόσει, όπως όλοι οι συνάδελφοί της από την Αλσατία-Μοσέλ, τις οδηγίες του Ράιχ. Έτσι θα πάει στη Γερμανία, για να υποβληθεί σε κατήχηση.

Εκεί, πρέπει να μάθει αυτό το πρόγραμμα που ονομάζεται Raffentunde, Η επιστήμη των φυλών. Η ανάγνωση του «Ο Αγών μου» είναι υποχρεωτική. Και στο σημειωματάριό της η Margueritte γράφει στα γερμανικά, τι της είπαν οι Ναζί για τη μουσική: «Ο Εβραίος δεν έχει καμία δημιουργική δραστηριότητα, παίρνει τη δημιουργικότητα από τους άλλους. Η εβραϊκή μουσική θα φέρει την Ευρώπη στη νύχτα». Για τους μαθητές της θα πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτό το φιλοναζιστικό βιβλίο. Ο Χίτλερ βρίσκεται ψηλά στη λίστα των συγγραφέων που πρέπει να μελετήσει. Στα τετράδιά τους, ακολουθώντας τις οδηγίες των δασκάλων τους, οι μαθητές ηλικίας 8 έως 10 ετών ζωγραφίζουν ναζιστικά σύμβολα. Ο δάσκαλος χαιρετούσε τον Χίτλερ όταν έφτανε το πρωί. Όλες οι τάξεις, κάθε πρωί, ξεκινούσαν με την αξιολόγηση του μετώπου. Υπήρχε κάποια πρόοδος; Υπήρχαν πισωγυρίσματα; Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι υπήρχαν και Γερμανοί δάσκαλοι, που στάλθηκαν στην Αλσατία και το Μοσέλ, μερικοί από τους οποίους εφάρμοζαν τα προγράμματα με μεγάλο ζήλο.

 

Η Γερμανία συσσωρεύει ήττες...

Από το 1944, ο γερμανικός στρατός συσσωρεύει ήττες. Και όσο περνάει ο καιρός, για να μη φαίνονται σαν ναζιστές, οι Γερμανοί προσπαθούν τώρα να απαλλαγούν από αυτό το βιβλίο. Ο μεγαλύτερος αριθμός αντιτύπων που έχω δει, ήταν στις 23 Απριλίου 1945. Είχαμε στεριά δίπλα στο Σπρέι, και είδα πολλά αντίτυπα να επιπλέουν στο νερό. Ήταν δηλητήριο. Έπρεπε να τα ξεφορτωθούμε κι έτσι οι γείτονες πέταξαν ό,τι ήταν δηλητηριασμένο σε μια τρύπα. Τα όπλα και τα βιβλία γίνονται ενοχλητικά. Τα βλέπαμε σαν τη μύτη στη μέση του προσώπου, με το κόκκινο εξώφυλλό τους. Τα σκεπάσαμε όλα με χώμα και μετά προσευχηθήκαμε στους φύλακες αγγέλους μας για να μην τα ανακαλύψει κανείς. Προφανώς, με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, οι άνθρωποι φοβόντουσαν μήπως ελεγχθούν, ή μήπως αναγνωριστούν ως άνθρωποι που κατέχουν αυτό το βιβλίο. Φοβόντουσαν ότι οι Ρώσοι θα στρέφονταν εναντίον τους. Γι' αυτό και το ξεφορτώθηκαν. Από τώρα και στο εξής, στην ηττημένη Γερμανία, όλα τα ναζιστικά σύμβολα πρέπει να εξαφανιστούν. Οι σύμμαχοι το απαιτούν. Οι πλάκες που χρησιμοποιήθηκαν για την εκτύπωση του «Ο Αγών μου», πρέπει να καταστραφούν. Οποιαδήποτε επανέκδοση του καταραμένου βιβλίου απαγορεύεται αυστηρά στη Γερμανία. Αυτή τη στιγμή, κανείς δεν φαντάζεται ότι αυτό το μπεστ σέλερ, θα μετατραπεί σε εκ νέου μπεστ σέλερ.

 

Το «Ο Αγών μου» γίνεται Long-Seller

Ο συγγραφέας του είναι νεκρός. Το έργο του είναι βουτηγμένο στο μίσος. Η πολιτική του οδήγησε σε μια τρομερή σφαγή. Και όμως, το απαγορευμένο φυλλάδιό του θα συνεχίσει να εκδίδεται. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, μετά τον πόλεμο, η Sorlot θα τυπώνει το «Ο Αγών μου» μέχρι και σήμερα, με κατά μέσο όρο 2000 αντίτυπα το χρόνο. Δεν είναι ο μόνος εκδοτικός. Το βιβλίο εκδίδεται παγκοσμίως και αυτό από τη δεκαετία του 1930. Αδύνατον να απαγορευτεί η έκδοσή του, ειδικά σε αυτούς τους διαδικτυακούς καιρούς. Έτσι, από το 1945, Εκατομμύρια αντίτυπα λέγεται ότι έχουν πωληθεί. Το «Ο Αγών μου» συνεχίζει να διαβάζεται και προφανώς να προκαλεί περιέργεια. Γιατί προφανώς, ο Ναζισμός, το Τρίτο Ράιχ, ο Χίτλερ, συναρπάζει. Μας γοητεύει επίσης αυτό που είναι απαγορευμένο. Είναι απαγορευμένο, άρα πρέπει να υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα πράγματα, οπότε θα πάμε να το ψάξουμε. Στις αραβικές χώρες που πολεμούν κατά του Ισραήλ, Το βιβλίο απευθύνεται στους αντισημίτες. Η τουρκική έκδοση έγινε νούμερο 1 σε πωλήσεις στη χώρα το 2005. Σχεδόν 100.000 αντίτυπα πωλήθηκαν σε 2 μήνες,

Όταν οι εθνικιστές έρχονται στην εξουσία, η ίδια εκπληκτική επιτυχία συνέβη και στην Ινδία,

όπου ο Χίτλερ αναφέρεται μερικές φορές στις σχολές διοίκησης, σαν πρότυπο επιτυχίας. Μια χώρα όπως η Ινδία, όπου ο «Ο Αγών μου» εδώ και χρόνια και δεκαετίες απολαμβάνει την επιτυχία. Είναι επίσης ένα σύμβολο του πολεμοχαρή υπερεθνικισμού, που στο όνομα μιας κοινότητας, τελικά επιβάλλεται στους γείτονές της. Από την 1η Ιανουαρίου 2016, το βιβλίο ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του. Σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων, το έργο περιέρχεται στον δημόσιο τομέα. Θεωρητικά, τίποτα δεν εμποδίζει την επανέκδοσή του.

Αλλά στη Γερμανία, το βιβλίο εξακολουθεί να θεωρείται επικίνδυνο. Επιτρέπονται μόνο κριτικές εκδόσεις όπως αυτή, όπου το κείμενο του Φύρερ πλαισιώνεται από 3.500 σχόλια, γραμμένα από ιστορικούς. Πρόκειται για την αντιπαράθεση με τον Χίτλερ, για να τον διορθώσουν. Στη Γαλλία, οι εκδόσεις Fayard έχουν αναλάβει την ίδια προσέγγιση. Μια επιστημονική επιτροπή ετοιμάζει μια έκδοση, η ιστορία της εκτόνωσης του μίσους και των ψεμάτων του αρχικού κειμένου.