«Κανείς δεν δίνει στον άνθρωπο τα χαρακτηριστικά του, ούτε ο θεός, ούτε η κοινωνία, ούτε οι γονείς και οι πρόγονοί του, μα ούτε και ο ίδιος ο εαυτός του. Κανείς δεν ευθύνεται για το ό,τι υπάρχει, για το πώς είναι φτιαγμένος, για τις συνθήκες ή τον περίγυρο στον οποίο ζει. Δεν αποτελεί επακόλουθο κάποιου ειδικού σχεδίου, μιας βούλησης, ενός σκοπού, ούτε και απόπειρα πραγμάτωσης του ιδεατού ανθρώπου, της ιδεατής ευτυχίας, της ιδεατής ηθικής, είναι πέρα για πέρα παράλογο να θέλουμε με το ζόρι να του φορτώσουμε τον άλφα ή βήτα σκοπό. Εμείς επινοήσαμε την έννοια σκοπός, στην πραγματικότητα σκοπός δεν υπάρχει. Η έννοια Θεός στάθηκε ως τα τώρα η μέγιστη αντίρρηση κατά της ύπαρξης. Αρνούμαστε τον Θεό, αρνούμαστε μαζί και την ηθική ευθύνη απέναντί του. Μόνον έτσι λυτρώνουμε τον κόσμο».
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Το Λυκόφως των ειδώλων», που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg σε επιμέλεια Ήρκου Αποστολίδη)
Οι ιδέες αυτές, τόσο επαναστατικές, όχι μόνο την εποχή που διατυπώθηκαν, αλλά και σήμερα και, ίσα ίσα, αυτή ακριβώς η διαχρονικότητά τους, εκτός από την αξία που τους δίνει, προκαλεί και θλίψη, αφού καταδεικνύει πόσα λίγα βήματα έχουμε κάνει προς την ενηλικίωσή μας. Οι ιδέες αυτές λοιπόν, ιδωμένες από τη σωστή πλευρά κι όχι κολλώντας στο Νίτσε την ταμπέλα του μηδενιστή, είναι που μας δείχνουν και τον δρόμο και τον τρόπο να ενηλικιωθούμε. Γιατί τί άλλο είναι η άρνηση της ηθικής ευθύνης απέναντι στο Θεό κι απέναντι σε οτιδήποτε περικλείει η έννοια Θεός, παρά η στιγμή που αφήνουμε το χέρι του φροντιστή μας (που με αγάπη υποτίθεται μας περιβάλλει, υπό τον όρο να μην παρακούμε τις εντολές του), του κηδεμόνα, του ενίοτε δυνάστη που θέσπισε για μας νόμους, όχι για να φέρει την αρμονία στον βίο μας αλλά την αποχαύνωση άρα και την υποδούλωση. Σαν στοργικός πατέρας λοιπόν, που θέλει το καλό μας, μας επιβάλλει τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσουμε, θα συνάψουμε σχέσεις, προτάσσοντας το δέλεαρ (εκμεταλλευόμενος φυσικά τον αρχέγονο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο) της μετά θάνατον ζωής. Το τίμημα; Να χάνουμε το νόημα της αληθινής ζωής, τον πυρήνα της ύπαρξής μας.
Αφαιρέστε τώρα τη λέξη Θεός
και στη θέση της βάλτε: κοινωνία, οικογένεια και αυτόματα προβάλλει μπροστά μας
η αιτία όλων των δεινών του ανθρώπου και ο λόγος για τον οποίο πνευματικά
βρισκόμαστε ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Η απουσία σκοπού δεν είναι άποψη
πεσιμιστική, αλλά, αντιθέτως απελευθερωτική. Ο άνθρωπος απαλλαγμένος απ' αυτό το
φορτίο της εκπλήρωσης κάποιου επινοημένου σκοπού, μπορεί ανεμπόδιστα να πορευτεί
προς την Αλήθεια, που δεν είναι άλλη από την αποδέσμευση.
Αποδέσμευση, όμως, από τί; Γιατί, πρωτίστως, για να σπάσουμε τα δεσμά
πρέπει να αναγνωρίσουμε τις μεθόδους των εξουσιαστών να δημιουργούν δεσμά.
Έχουν τον τρόπο να τα κάνουν αόρατα, φορώντας τους μανδύες που τιτλοφορούνται με
βαρύγδουπες λέξεις δήθεν ιερές.
Ποιος είναι αυτός που τολμά να κρίνει και τελικά να απορρίψει έννοιες
συνυφασμένες με την ύπαρξή μας όπως κοινωνία, οικογένεια, πατρίδα;
Ένας ιστός καλοφτιαγμένος που όχι μόνο φυλακίζει το πνεύμα, αλλά
αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος ότι έχει αποτύχει να δώσει λύσεις τόσο στα
πρακτικά όσο και στα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου.
Η προβολή του Εγώ, του Προσώπου, είναι η μόνη διέξοδος. Ενός σκληρού
ηθικού, πνευματικού πυρήνα που σφυρηλατείται από τα μεγάλα, απελευθερωτικά
κείμενα. Η πρόταξη της προσωπικής συνείδησης.
Ο ιδεολογικός αυτός πυρήνας θα πρέπει να μένει ανεπηρέαστος από
οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Τίποτα δεν θα πρέπει να είναι ικανό να τον
αλλοιώσει, ούτε συναισθήματα, ούτε οι σχέσεις μας με τους άλλους, ούτε το
προσωπικό συμφέρον.
Είναι προφανές ότι μια τέτοια στάση ζωής που από πολλούς θα
χαρακτηριστεί ακραο, είναι η μόνη επιλογή αν θέλει κανείς να διάγει βίο
πνευματικό κι όχι απλώς να επιβιώνει.
Ας μη φοβόμαστε λοιπόν να πορευτούμε στο μονοπάτι που έδειξαν τα
μεγάλα πνεύματα όπως ο Νίτσε. Άλλωστε, οι περισσότεροι φόβοι που μας ταλανίζουν, όπως και οι περισσότερες ανάγκες, είναι επίπλαστοι, δημιουργημένοι από το
εκάστοτε σύστημα που το συμφέρει να μας κρατά ως μάζα.
Από τη μια πλευρά λοιπόν είναι οι εξουσιαστές, από την άλλη οι
άνθρωποι που διψούν για πνευματική τροφή, για ελευθερία και φως.
Τροφή για σκέψη…
_____________
Η Βασιλική Πετρούδη ασχολείται με την ποίηση τα τελευταία δύο χρόνια και ποιήματά της έχουν εκδοθεί στις ποιητικές συλλογές Instant Eternal Vol 4, Instant Eternal Vol 6, The wounds I healed Poetry of strong women, Glitter of Miles και στα λογοτεχνικά περιοδικά Spill Words και Setu magazine
Επισκεφτείτε, το YouTube κανάλι της Βασιλικής Πετρούδη όπου θα βρείτε σπουδαίο φιλοσοφικό περιεχόμενο.
Social Media της Βασιλικής Πετρούδη:
