Μαίρη Μοσχοπούλου: Ποιος δικάζει τους δικαστές;
Σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Προγράμματος
Δικαιοσύνης, το κράτος δικαίου είναι ένα σύστημα που ακολουθεί τέσσερις
οικουμενικές αρχές: Κυβέρνηση, αξιωματούχοι και κρατικοί παράγοντες είναι
υπόλογοι σύμφωνα με το νόμο. Οι νόμοι είναι σαφείς, δημοσιοποιούνται και
εφαρμόζονται ομοιόμορφα και προστατεύουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στα
οποία συμπεριλαμβάνεται η ασφάλεια των ατόμων και των αγαθών. Η δικαιοσύνη
αποδίδεται έγκαιρα από ικανούς, ηθικούς και ανεξάρτητους εκπροσώπους. Και κάπου
εδώ θα σταματήσω την αναζήτηση στην Wikipedia.
Θα σταματήσω την αναζήτηση των εννοιών: δικαιοσύνη, κράτος
δικαίου, ευνομούμενη πολιτεία. Θα σταματήσω την αναζήτηση των νόμων, την
προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ασφάλειας των πολιτών και, φυσικά, θα
σταματήσω την αναζήτηση στο: «ικανούς και ανεξάρτητους εκπροσώπους».
Ένας νόμος επιτρέπει σε έναν δικαστή να αφήσει ελεύθερο έναν παιδεραστή. Χωρίς δεύτερη σκέψη τηρείτε ο νόμος. Χωρίς συναίσθηση. Έχω ακούσει, αν κάνω λάθος συγχωρέστε με, ότι προτιμείται ένας ένοχος ελεύθερος, από έναν αθώο στη φυλακή. Αλλά, θέλω να ρωτήσω κάτι απλό: Άνθρωποι (δικαστές) με τόση μεγάλη εμπειρία στην εκδίκαση υποθέσεων, έχοντας μελετήσει δικογραφίες, έχοντας διαβάσει τόνους βιβλίων, έχοντας έρθει σε επαφή με τόσους παρεκβατικούς κατηγορούμενους, τι ακριβώς είναι εκείνο μέσα στο μυαλό τους, που τους λέει ότι ένας καταδικασμένος παιδεραστής, δεν θα ασελγήσει ξανά σε κάποιο παιδί;
Μπορεί να είναι ο πρότερος έντιμος βίος; Ποιος ήταν ο
πρότερος έντιμος βίος του παιδεραστή από την Κρήτη, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για ασέλγεια σε
ανηλίκους και είχε καταδικαστεί σε 401 χρόνια φυλάκιση! Και τον οποίον άφησαν ελεύθερο με βούλευμα μετά από 12.5 χρόνια φυλάκισης, με αποτέλεσμα να επιστρέψει
στη φυλακή - ένα μήνα μετά την αποφυλάκιση του - με την ίδια κατηγορία;
Μπορεί να είναι οι αμφιβολίες; Βλέποντας τα αθώα μάτια των
παιδιών που έχουν υποστεί βασανιστήρια, τον τρόμο που ένιωσαν , την ασχήμια που
έζησαν στο πετσί τους, ποιες ακριβώς είναι οι αμφιβολίες, όταν, μάλιστα,
υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις; Και αναφέρομαι τώρα στη δολοφονία της 11χρονης. Ένας παιδεραστής ελεύθερος, ένα παιδί νεκρό.
Θα ήθελα να κοιτάξω λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους, που
ασκούν το επάγγελμα του κριτή και να τους ρωτήσω: Στην κηδεία της Βασιλικής θα
παρευρεθούν; Θα μπορέσουν να πάνε μέχρι
το μνήμα της; Θα μπορέσουν να κοιτάξουν τους γονείς της στα μάτια; Θα βρουν τη
δύναμη να πουν δημόσια «Εμείς αφήσαμε ελεύθερο αυτό το τέρας;».
Πριν λίγο καιρό βγήκε στη δημοσιότητα, ότι κάποιο δικηγορικό
γραφείο έβγαζε ψεύτικες βεβαιώσεις, δηλώνοντας ότι πατέρες ασελγούσαν στα παιδιά τους, με
τη βοήθεια πάντα ενός δικαστή, με
απώτερο σκοπό την έκδοση διαζυγίου και την αποξένωση αυτών από τα παιδιά τους.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μπει σε έναν δικαστικό αγώνα να
αποδείξουν ότι δεν είναι τέρατα. Έχουν ρεζιλευτεί στην οικογένειά τους, στα
μάτια των παιδιών τους, στην εργασία τους, στον κύκλο τους. Εκεί, όμως, η
απόφαση να καταδικάσουμε κάποιον ως παιδεραστή ήταν πολύ απλή. Υπήρχε έννομο
συμφέρον… το χρήμα. Όταν πληρώνεις, παίρνεις αυτό που θέλεις. Αν αύριο το πρωί
οι συναλλαγές έπαυαν να γίνονται με νομίσματα, τρομάζω στην ιδέα αυτού που θα
μπορούσε να συμβεί, τι ανταλλάγματα θα ζητούσαν ορισμένοι για την παροχή
υπηρεσιών ή αγαθών!
Στον βιαστή και δολοφόνο της 11χρονης Βασιλικής, υπήρχαν
απλά αμφιβολίες. «Αμφιβολίες» που μεταφράζονται ως εξής: Το προηγούμενο θύμα
του προερχόταν από οικογένεια, που δεν είχε χρήματα να προσλάβει δικηγόρο και
να υπερασπιστεί το δίκαιο του παιδιού.
- «Έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη», ακούς να λένε. - «Να μην έχεις καμία εμπιστοσύνη», θα πω εγώ.
- «Μα τότε θα καταρρεύσουν τα πάντα», θα
μου πουν.
- «Έχουν όλα καταρρεύσει», θα πω, μόνο που αρνείσαι να το δεις ή φοβάσαι.
Γιατί τότε έρχεσαι αντιμέτωπος και με τις δικές σου ευθύνες. Πόσες ήταν οι
φορές που έβαλες μέσον για να πετύχεις κάτι; Σε μια δουλειά, σε ένα νοσοκομείο.
Πόσοι από εμάς πλήρωσαν για να πάρουμε δίπλωμα αυτοκινήτου; Το ποιο απλό! Θα
μου πεις… «αφού τα παίρνουν;». «Τα παίρνουν
επειδή τα δίνουμε», σου απαντώ.
Από προσωπική εμπειρία και το ομολογώ πρώτη φορά, ακόμα και
η διατροφή που ορίζεται για ένα διαζευγμένο ζευγάρι έχει να κάνει με τις
εκάστοτε γνωριμίες των δικηγόρων με των δικαστών. Ο δικός μου δικηγόρος, ήταν ένας άσημος, ο
δικηγόρος της αντίδικης πλευράς, όμως, είχε γνωριμίες μεγάλες στους δικαστικούς
κύκλους. Πήρε αναβολή της εκδίκασης την ημέρα που εξυπηρετούσε, ώστε στην έδρα
να είναι ο «δικός του» άνθρωπος-δικαστής.
Είστε τεχνοκράτες κύριοι δικαστές και εισαγγελείς. Είστε
βολεμένοι στην καρέκλα σας, θωρακισμένοι πίσω από την πανοπλία του νόμου.
Λειτουργείται σαν μηχανές, χωρίς ίχνος ευθύνης και συναίσθησης. Γίνεστε
ακούραστοι δρομείς κυνηγώντας τους οφειλέτες στην εφορία, προφανώς γιατί από
εκεί παίρνεται τον παχουλό μισθό σας, που δεν αξίζετε ούτε ευρώ αυτού, αλλά,
όταν πρόκειται να λειτουργήσετε τα γρανάζια του μυαλού σας, ώστε να δουλέψουν για το
κοινό καλό, τότε γεμίζεται αμφιβολίες! Τότε θυμάστε ότι υπηρετείται τον νόμο! Μόνο
που, τελικά, κατά το δοκούν δεν υπηρετείται ο νόμος!
Κάποιος μου ανέφερε κάποια στιγμή ότι οι υπεύθυνοι για την
ελευθερία του συγκεκριμένου, θα περάσουν πειθαρχικό! Πραγματικά δεν ίδρωσε το
αυτί μου σε αυτήν την είδηση. Πραγματικά αισθάνθηκα για ακόμα μια φορά ότι με
κοροϊδεύουν κατά πρόσωπο. Πειθαρχικό;
Και; Θα γυρίσει πίσω το παιδί; Ποια κατά τη γνώμη σας θα ήταν η σωστή τιμωρία
για αυτούς τους ανθρώπους, που άφησαν ελεύθερο ένα τέρας με περιοριστικούς
όρους; Το πολύ πολύ να τεθούν για λίγο σε διαθεσιμότητα, στέρηση δύο μισθών,
τριών το πολύ και αυτό θα είναι όλο! Βάλτε το χέρι στην καρδιά, τώρα, και
απάντησε ειλικρινά, αν χάνατε με αυτό τον τρόπο το δικό σας παιδί, ποια θα ήταν η
τιμωρία που θα θέλατε να επιβληθεί στον δολοφόνο και στους ηθικούς αυτουργούς; Απαντήστε
στον εαυτό σας, όχι σε εμένα. Φωνάξτε
την τιμωρία που θα θέλατε δυνατά με το στόμα σας, ακούστε την!
Φυσικά και δεν πιστεύω ότι είναι το σύνολο των δικαστών και
των νομικών διεφθαρμένο. Φυσικά και πιστεύω ότι υπάρχουν απαλές ψυχές με
αίσθημα ευθύνης και προσφοράς. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι του καθήκοντος, με
υψηλές αξίες και ιδανικά. Αλλά είναι τόσοι λίγοι, τόσο απειροελάχιστα λίγοι,
που δυστυχώς χάνονται μέσα σε αυτόν τον συρφετό των υπολοίπων, και αν τους
πετύχεις κάποια στιγμή στο δρόμο σου, αισθάνεσαι αμέτρητη ευγνωμοσύνη.
Η Μαίρη Μοσχοπούλου είναι συγγραφέας.
Βρείτε το βιβλίο της: Ζωή αντί ζωής
