Άνα Ζουμάνη: Πως σκλαβωθήκαμε
(γράφει η Άνα Ζουμάνη)
Στη διάρκεια της εξέλιξης, όμως, συνέβη κάτι υπέροχο, αλλά και τρομακτικό ταυτόχρονα. Συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε θνητοί.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε το μοναδικό είδος του πλανήτη με αυτήν τη συνειδητή γνώση − τον φόβο του θανάτου.
Η συνειδητοποίηση αυτή ήταν η αρχή της μεγάλης τραγωδίας και ταυτόχρονα της μεγάλης ευκαιρίας. Γιατί, όταν κάποιος φοβάται τον θάνατο, γίνεται ευάλωτος, χειραγωγήσιμος και χρήσιμος, με έναν τρόπο που κανένας άλλος «πόρος» δεν είναι. Επιτέλους, ο άνθρωπος μπορούσε να εκμεταλλευτεί και έναν έμψυχο πόρο, τον άνθρωπο τον ίδιο.
Μπορούμε βέβαια να τρομάξουμε και ένα ζώο, αφού κάτι φοβάται κι εκείνο από ένστικτο, για παράδειγμα τον πόνο του τραύματος. Όμως, δε μπορούμε να το εκβιάσουμε, να το απειλήσουμε με βασανιστήρια, με σκλαβιά ή με το θάνατο, γιατί τα ζώα δεν έχουν την επίγνωση του μέλλοντος. Δε μπορούμε να απειλήσουμε ένα δέντρο με την καραμπίνα, για να προσφέρει περισσότερα φρούτα. Δε μπορούμε να τρομοκρατήσουμε ένα χωράφι με μια αναμμένη δάδα, για να παράγει πιο πολύ σιτάρι. Ούτε να απειλήσουμε την κότα με ένα μαχαίρι, για να γεννήσει πιο πολλά αυγά. Αντίθετα, ο άνθρωπος, με τη γνώση του μέλλοντος, αλλά και του θανάτου, θα δώσει ό,τι πολύτιμο έχει όταν απειληθεί. Και έτσι, «το μαντρί» του φόβου, έγινε η πιο παραγωγική, κερδοφόρα, αλλά, παράλληλα, και η πιο καταστροφική επιχείρηση στην ιστορία του πλανήτη.
Δε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ανθρώπινη κοινωνία ορθολογικά, αν δεν την δούμε ως αυτό που είναι: Μια συλλογή αγροκτημάτων, όπου οι άνθρωποι κρατούν και εκμεταλλεύονται ζώα και άλλους ανθρώπους. Κάποιοι ίσως απορρίψουν την περιγραφή αυτή ως παράλογη, και θα πουν: «μα οι αρχές προσφέρουν προστασία, ένα σύστημα υγείας, ρεύμα, νερό, δρόμους και σχολεία». Και ίσως κάποιοι στ΄ αλήθεια να πιστεύουν ότι οι «προσφορές» αυτές είναι καλοπροαίρετες. Όμως, κατ' εμέ, αυτή η πεποίθηση απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι και, πολλοί μάλιστα, είμαστε τόσο πεπεισμένοι ότι οι κυβερνήτες προστατεύουν την ελευθερία μας, που καταλήγουμε τα «κομματόσκυλα» τους. Αλλά και οι αγρότες επιτρέπουν στα ζώα τους μια κάποια ελευθερία κίνησης, απλώς και μόνο για να είναι πιο παραγωγικά. Να παράγουν καλύτερο κρέας, περισσότερο γάλα, μεγαλύτερα αυγά. Ο κάτοχός τους τούς δίνει ορισμένες ελευθερίες, όχι επειδή βλέπει την ελευθερία τους ως δικαίωμά, αλλά επειδή θέλει να αυξήσει το εισόδημά του. Όμως παραμένουν σκλαβωμένα.
-- Κάπου διάβασα ότι υπήρξαν τέσσερα στάδια της ανθρώπινης σκλαβιάς στην ιστορία.
Το πρώτο ήταν άμεσο και βάναυσο. Οι ιδιοκτήτες σκλάβων μπορούσαν να ελέγχουν ένα κομμάτι του ανθρώπου με τη βία, ώσπου διαπίστωσαν ότι τη δημιουργική παραγωγικότητα του ανθρώπινου νου, δε μπορείς να την ελέγξεις με τη βία. Στο δεύτερο στάδιο, λοιπόν, οι σκλάβοι είχαν μια περιορισμένη μορφή ελευθερίας για να είναι πιο δημιουργικοί και αποδοτικοί. Αυτό αύξησε την παραγωγικότητά τους, συνεπώς, και το κέρδος για τους ιδιοκτήτες. Έτσι, οι άρχοντες έγιναν πλουσιότεροι, αφού πλέον εισέπρατταν φόρους και κατ' επέκταση μεγάλωνε η δύναμή τους. Στην τρίτη φάση, δημιουργήθηκαν οι δουλοπάροικοι, στους οποίους επιτρεπόταν να εκμεταλλεύονται ένα κομμάτι γης, αλλά έπρεπε να πληρώσουν φέουδα. Αυτοί δεν ανήκουν στον ιδιοκτήτη, όπως οι παλαιότεροι σκλάβοι, αλλά του ανήκει η γη τους και οι νέοι αυτοί δούλοι μπορούν να την εκμεταλλεύονται, αρκεί να τον πληρώνουν.
Αυτή η μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όμως, άρχισε να αχρηστεύει όταν εξελίχθηκαν οι οργανωμένες μορφές καλλιέργειας μέσω της βιομηχανοποίησης και της τεχνολογίας, μιας και χρειάζονταν όλο και λιγότερα χέρια για την ίδια ή και ακόμη πλουσιότερη παραγωγή προϊόντων. Οι αγρότες εγκατέλειπαν την γη «τους», με συνέπεια να μεγαλώνουν οι πόλεις.
Όταν οι μάζες των αγροτών άρχισαν να πλημμυρίζουν τις πόλεις, οι επίδοξοι βιομήχανοι βρήκαν μπροστά τους μεγάλο διαθέσιμο ανθρώπινο κεφάλαιο. Η άρχουσα τάξη γρήγορα συνειδητοποίησε, ότι θα μπορούσε να βγάλει περισσότερα χρήματα επιτρέποντας στα «ζώα» της να επιλέξουν την εργασία τους. Πλέον, μπορούμε να διαλέγουμε το επάγγελμά μας και τον τομέα που μας ενδιαφέρει, γεγονός που αυξάνει την παραγωγικότητά μας, αλλά και τους φόρους που πρέπει να πληρώνουμε στον αφέντη. Μας παρέχονται και κάποιες ελευθερίες, γιατί έτσι είμαστε πιο προσοδοφόροι για τον ιδιοκτήτη μας, και, βουαλά! Αυτό το μοντέλο εκμετάλλευσης λειτουργεί υπέροχα και ποτέ δεν υπήρχαν τόσο υψηλοί φόροι, που να μας αναγκάζουν, τα τρία τέταρτα της χρονιάς, οι περισσότεροι να δουλεύουμε για το κράτος.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για τους ιδιοκτήτες του κόσμου είναι πλέον εκείνες οι μικρές ελευθερίες που παρέχουν στους σκλάβους τους, οι οποίες σιγά σιγά αρχίζουν να τους απειλούν. Κάποια από τα ζώα τους, που σιγά σιγά συνηθίζουν την ελευθερία και αρέσκονται σε αυτήν, αρχίζουν να αναρωτιούνται, γιατί υπάρχουν οι κυβερνήτες πάνω από αυτούς, ειδικά όταν είναι εγκληματίες και το μόνο που τους νοιάζει είναι να γεμίζουν τις τσέπες τους και τις τσέπες των δικών τους ιδιοκτητών.
«Δίλημμα μεγάλο για την άρχουσα τάξη», λέει ο αδερφός μου, Πέτρος Ζουμάνης, «έχει παγιδευτεί μεταξύ της απληστίας για περισσότερο κέρδος και της απροθυμίας της να επιτρέψει περισσότερη ελευθερία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Κίνα, όπου ο κομμουνισμός συνυπάρχει με τον καπιταλισμό. Υπάρχει πολιτική δικτατορία, αλλά και οικονομία ελεύθερης αγοράς. Η Δύση εξελίσσεται, επίσης, με το ίδιο μοντέλο, όπου η ελευθερία της έκφρασης και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίζονται όλο και περισσότερο. Για την ακρίβεια, μιλάμε για τον φασισμό, για την συγχώνευση της κρατικής εξουσίας και της εξουσίας των εταιρειών, όπου το κράτος "φροντίζει" για όλα, "σκέφτεται" για τους ανθρώπους και τους καθοδηγεί».
Η διατήρηση του φορολογούμενου κοπαδιού μέσα στο μαντρί είναι μια τριφασική διαδικασία. Πρώτον, η νέα γενιά καθοδηγείται μέσω της λεγόμενης σχολικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε από την αρχή να μάθει να βλέπει ως σωστό τον περιφραγμένο και ελεγχόμενο κόσμο. Στη δεύτερη φάση, τα ζώα εκτροφής στρέφονται εναντίον του εαυτού τους, διαβάλλονται, έτσι, παράγονται εξαρτημένα βοοειδή που διατηρούν το δικό τους κοπάδι και το προδίδουν.
Είναι δύσκολο να ελέγξεις ένα κοπάδι με τον βούρδουλα και όπου αυτό συμβαίνει, μειώνει δραματικά την παραγωγικότητα. Οι παλιές κομμουνιστικές δικτατορίες είναι τρανό παράδειγμα. Οι άνθρωποι δεν έχουν κίνητρα να παράγουν αποτελεσματικά, όταν κρατούνται αυστηρά ως αιχμάλωτοι. Όμως, εάν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι, τότε υπηρετούν πολύ καλύτερα τους κατόχους τους.
Από την άλλη, ο καπιταλισμός είναι η προσποίηση της ελευθερίας. Έχεις μόνο την ελευθερία να αποφασίσεις τι θα καταναλώσεις και ποιο προϊόν θα αγοράσεις. Αν, και, ακόμη και αυτό, φυτεύεται στο υποσυνείδητό σου, μέσω της διαφήμισης.
Ο καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί αυτή η ψευδαίσθηση, είναι να πάρουν προαγωγή τα πιο συνεργάσιμα βόδια και να στέλνουν στην εξορία όποια αγελάδα χορεύει έξω από τον χορό.
Εάν μάθεις στο κοπάδι να επιτίθεται ο ένας στον άλλο, μόλις κάποιος επισημάνει την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, τότε δε χρειάζεται να ασκηθεί άμεση βία. Τα εξαρτημένα βόδια θα κάνουν τη βρόμικη δουλειά για τον ιδιοκτήτη τους. Όπως η «πνευματική τάξη», η οποία επηρεάζεται ιδιαίτερα από την κατήχηση που ονομάζεται «πανεπιστήμιο», θα αντιταχθεί έντονα σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση των πλεονεκτημάτων μιας τέτοιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Κάποια άλλα ζώα, εξαρτημένα από την εύνοια του αφέντη τους, που πιστεύουν ότι είναι καλύτερα από τα υπόλοιπα, όπως οι δημοσιογράφοι, θα πουν σε όσους απαιτούν ελευθερία, ότι θέτουν σε κίνδυνο τους συναδέλφους. Με αυτόν τον τρόπο, το κοπάδι παραμένει όμορφα κλειδωμένο, κατηγορώντας και καταδικάζοντας αυτούς που αγωνίζονται για την αληθινή ελευθερία, για ένα ηθικό κυβερνητικό σύστημα.
Η τρίτη φάση σκλαβοποίησης είναι η δημιουργία μόνιμων κινδύνων, έτσι ώστε το τρομαγμένο κοπάδι να ζητά την προστασία του φύλακα. Μέσω μιας συνεχούς απειλής που δημιουργείται τεχνητά, μπορεί κανείς να οδηγήσει την υστερική μάζα στην επιθυμητή κατεύθυνση και να την κάνει να σκέφτεται μόνο την επιβίωσή της, βάζοντας στην άκρη οτιδήποτε άλλο.
Για να είναι απόλυτα πειστικός ο αφέντης, θα βάλει τους «λύκους» του να επιτεθούν στο ίδιο το κοπάδι του και θα σκοτώσει μερικά βόδια για να πειστούν τα υπόλοιπα, ότι, ναι, υπάρχουν πραγματικά άγρια ζώα εκεί έξω, από τα οποία ο ιδιοκτήτης μπορεί μόνο να τα προστατεύσει.
Ένα κυβερνητικό εργαλείο που ξεκινά μικρό, πάντα θα καταλήξει με μια τερατώδη μορφή. Αυτό εξηγεί και την παγκοσμιοποίηση, τη νέα παγκόσμια τάξη, που έχει τελικό στόχο μια παγκόσμια δικτατορική κυβέρνηση. Όλοι οι δεσπότες θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο και με την μεγαλομανία τους προκαλούν μόνο καταστροφή και θάνατο.
- «Ρε σεις, κυκλοφορεί η φήμη ότι ο αφέντης μας μάς ταΐζει μόνο και μόνο επειδή θέλει να μας σφάξει», είπε το ένα γουρούνι στο άλλο
- «Αμάν πια με τις συνωμοσιολογίες σου!», είπε το άλλο γουρούνι.
_____________
Αρχική δημοσίευση: Ελλεβόρα (ενεργό link)
Άνα Ζουμάνη: Αγαπώ τη σύντομη, δυναμική διαδικασία. Το «τηλεγράφημα».Ό,τι με σοφία κρύβεις είναι πολυτιμότερο απ΄ότι με φλυαρία φανερώνεις. Θέλω να περιγράψω έναν άνθρωπο σε μια σειρά, μια ψυχική εμπειρία σε δέκα σειρές, ένα τοπίο σε μια λέξη. Τόξο, βέλος, κέντρο. Αυτά. Άκου την δική σου φωνή. Και μην τρομάξεις από τους παράξενους ήχους που θ΄ακούσεις. Αρκεί να είναι οι δικοί σου.
