 |
| έργο: Γιώργος Κόφτης (ζωγράφος, εικαστικός) |
Intercity 62… Λέξεις και μνήμες που έγιναν καρφιά
Ένα εκκλησάκι, το χώμα νωπό μαζί και οι μνήμες όλων για το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών. Στην καρδιά της Ελλάδας, μόλις 500 μέτρα από το σημείο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, 58 καρφιά 2,5 μέτρων καρφωμένα στη γη, στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν. Τα 57 καρφιά για τους νεκρούς, συν 1 για τους αγνοούμενους, τους τραυματίες, τους συγγενείς, για το «συλλογικό μας τραύμα, για αυτό που πάει να θαφτεί…» όπως λέει χαρακτηριστικά ο ζωγράφος και εικαστικός του έργου Γιώργος Κόφτης.
Ο Γιώργος
Κόφτης θα μπορούσε να επιλέξει για το έργο του ξύλινους σταυρούς, δεν το έκανε,
διάλεξε ως σύμβολο τα καρφιά. Κάθε καρφί, τιμή για τη ζωή που χάθηκε. Κάθε
καρφί μια πράξη οργής για όσα δεν έγιναν. Κάθε καρφί, συμπόνοια για τους
συγγενείς, τους διασωθέντες, την Ελλάδα που πενθεί. Τα 58 καρφιά που αφήνουν
μια πληγή στην καρδιά της Ελλάδας, σ΄ αυτό το τραύμα που δεν κλείνει. Ένα
τραύμα βαθιά χαραγμένο στο υποσυνείδητο μας, ενεργό, μ΄ έναν πόνο αδιανόητο.
«Κοίτα να
δεις, κάποια στιγμή οι λέξεις όλες στη ζωή
είναι
τραγούδια, είναι χάδια που μιλάνε
μα αν τις
προδώσεις ξαφνικά
οι λέξεις
γίνονται καρφιά
οι λέξεις
γίνονται καρφιά και σε τρυπάνε»
Οι λέξεις
έγιναν καρφιά, οι έννοιες, ο πόνος για τα θύματα στο έγκλημα των Τεμπών έγιναν
καρφιά, έγιναν τα σήματα της σκέψης μας και έθεσαν τα όρια του δικού μας
κόσμου. Σ΄ αυτόν δεν χωρούν δικαιολογίες και ψέματα, δεν χωρά η υποκρισία και η
αναλγησία του κράτους. Οι λέξεις και τα δάκρυα μας έγιναν καρφιά και ένα μήνυμα
ηχηρό για όσους προσπάθησαν και προσπαθούν να συνταιριάξουν τις προδομένες
λέξεις με την αλήθεια μας.
Intercity 62…28 Φεβρουαρίου 2023
Όσο οι
συγγενείς των νεκρών, ένα χρόνο μετά, θρυμματίζουν το κυβερνητικό αφήγημα, τα
παιδιά που ξεχύθηκαν ένα χρόνο πριν στους δρόμους μας θυμίζουν πως είναι να
μιλάς με τη γλώσσα της αλήθειας, χωρίς παραμύθια και παραισθήσεις. Η δολοφονία
ήταν «δολοφονία» και το έγκλημα ήταν «έγκλημα…»
Η χρονική
σύμπτωση ολοκλήρωσης του εικαστικού έργου με την συγκλονιστική κατάθεση της
Μαρίας Καρυστιανού στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, ήταν μια σύμπλευση, όπως
η μεταφορική συσχέτιση των καρφιών με τον θάνατο στα χωριά του Μακεδονικού
κάμπου. Ένα καρφί στα σανίδια του πατώματός τους, τότε που ξενυχτούσαν τους
νεκρούς στα σπίτια, τη στιγμή του αποχαιρετισμού για το κοιμητήριο. Ένα καρφί
σαν υπόσχεση στην μνήμη αυτού που χάθηκε, ότι ακόμα και αν πέθανε δε θα
ξεχαστεί. Άλλο ένα περίεργο πάντρεμα του χτες με το σήμερα.
Ενάντια σ΄ όσους
προσπαθούν να μας βουλιάξουν σε μια περίεργη υφιστάμενη κοινωνική δυστυχία, τα
58 καρφιά θα είναι εκεί να μας θυμίζουν
ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και ότι πρέπει με σθένος να αναζητάμε την αλήθεια
αυτής της τραγωδίας.
Ας θυμηθούμε
τι φώναξαν τα παιδιά μας ενάντια σε όσους πολιτικούς προσπαθούν να «ξεριζώσουν»
τις φωνές τους: «Είμαστε τα πεισματάρικα λουλούδια στις ράγες». Μην
ξεχνάμε, μόνο λέξεις έχουμε πια απέναντι
σε ανθρώπους που έχουν τον τρόπο, τα μέσα, τις πλάτες. Μόνο καρφιά να μας
θυμίζουν ότι: όταν η ομίχλη σκεπάζει την
αλήθεια και τα δάκρυα μαρτυρούν την αδικία υπάρχει πάντα η ευχή, να ανθίσει η
αλήθεια ανάμεσα στις στάχτες.
Επίσης διαβάστε:
